10 Terwyl Aäron nog met hulle praat, het hulle in die rigting van die woestyn gekyk. Daar het hulle die Here se grootheid gesien. Dit het gelyk soos ’n helder lig wat binne-in ’n wolk skyn.
11 Die Here het weer vir Moses gesê:
12 “Ek het die Israeliete se gekla gehoor. Sê tog vir hulle: ‘Teen vanaand se kant sal julle vleis hê om te eet. Julle sal julle môreoggend versadig eet aan brood. Julle sal dan besef dat Ek, die Here, julle God is wat self vir julle sorg.’”
13 Teen die aand se kant het daar swerms voëltjies aangevlieg gekom. Hulle het op die grond gaan sit, die hele kamp vol. Die volgende oggend het daar reg rondom die kamp dou op die grond gelê.
14 Toe die dou verdamp, het daar op die grond ’n dun lagie vlokkies gelê wat soos ryp gelyk het.
15 Die Israeliete het nie geweet wat dit was nie. Hulle het vir mekaar gevra: “Wat is dit?” Moses sê toe vir hulle: “Dit is die brood wat die Here vir julle gee om te eet.
16 Dis hiervan dat die Here gesê het julle soveel bymekaar moet maak as wat elkeen elke dag nodig het. Julle moet elke dag vir elke persoon in julle tent twee kilogram daarvan optel.”