14 حکیمان، دانش‌را می‌اندوزند،اما زبانِ جاهل سر او را بر باد می‌دهد.
15 توانگریِ دولتمند، شهرِ مستحکم اوست،اما فقرِ بینوایان به نابودی آنها می‌انجامد.
16 مزد پارسایان، به حیات رهنمون می‌شود،عایدی شریران، به گناه.
17 آن که به تأدیب گوش می‌سپارد، در راهِ حیات است،اما آن که توبیخ را ترک می‌گوید، گمراهی به بار می‌آورد.
18 آن که نفرت را پنهان سازد، لبهای دروغگو دارد،آن که شایعه‌پراکنی کند، نادان است.
19 پرگویی خالی از گناه نیست،عاقل آن است که زبان خویش نگاه دارد.
20 زبانِ پارسایان، نقرۀ اعلاست،اما دلِ شریران، کم ارزش است!