10 زیرا که تو خدای نجات خویش را از یاد برده‌ایو صخرۀ پناهگاه خویش را به یاد نمی‌آوری.پس هرچند نهالهای دلپذیر غَرس کنیو موهای بیگانگان را بکاری،
11 و هرچند در همان روز که آنها را غرس‌می‌کنی، نمُوِشان دهی،و همان صبح که آنها را می‌کاری، به شکوفه‌‌‌شان آوری،محصولت در روزِ ناخوشی و دردِ بی‌درمانیکسره زایل خواهد شد.
12 وای از خروش قومهای بسیار،که چون دریای خروشان می‌خروشند!وای از غرش ملتها،که چون آبهای بسیار می‌غرّند!
13 هرچند ملتها چون آبهای خروشان به خروش آیند،چون بر ایشان عتاب زند، به جاهای دور خواهند گریخت:چون کاه که در برابر باد بر کوهها رانده شود،و چون غبار در برابر گردباد!
14 اینک شامگاهان هراس می‌آفرینند،اما هنوز سپیده نزده که اثری از ایشان نخواهد بود!آری، این است نصیب تاراج‌کنندگان ما،و قسمت آنان که غارتمان می‌کنند.