16 خداوندا، ما در تنگی خویش تو را جُستیم؛آنگاه که تأدیبمان می‌کردی،نجواهایمان را به حضورت ریختیم.
17 همچون زن آبستنِ نزدیکِ وضع حملکه از درد زا بر خود می‌پیچد و فریاد برمی‌آورد،ما نیز، ای خداوند، به سبب تو چنین بودیم؛
18 آبستن بودیم و از درد بر خود می‌پیچیدیم،اما باد زاییدیم!در زمین هیچ نجاتی به‌بار نیاوردیم،و ساکنان جهان ساقط نشدند.
19 اما مردگان تو زیست خواهند کرد،و بدنهایشان بر خواهد خاست.ای شما که در خاک ساکنید،برخیزید و فریاد شادمانی سر دهید.شبنم تو همچون شبنم سحرگاهان است،و زمینْ مردگان را بیرون خواهد افکند.
20 ای قوم من، رفته به حجره‌های خویش داخل شوید،و درها را از عقب خویش ببندید.لَختی، خویشتن را پنهان کنید،تا خشم او درگذَرَد.
21 زیرا هان خداوند از جایگاه خویش بیرون می‌آیدتا ساکنان زمین را به سزای تقصیراتشان برساند.زمین خونهایی را که بر آن ریخته شده آشکار خواهد کرد،و بیش از این کشتگان خود را پنهان نخواهد داشت.