3 صدایی ندا می‌کند:«راه خداوند را در بیابان مهیا سازیدو طریقی برای خدای ما در صحرا هموار کنید؛
4 هر درّه‌ای برافراشته شودو هر کوه و تَلی پست گردد.زمینِ ناصافْ صاف،و ناهمواری‌ها هموار گردد.
5 آنگاه جلال خداوند آشکار خواهد شد،و تمامی بشر با هم آن را خواهند دید،زیرا که دهان خداوند سخن گفته است.»
6 هاتفی می‌گوید: «ندا کن!»گفتم: «به چه ندا کنم؟»«آدمی جملگی علف استو زیبایی‌اش یکسره چون گُل صحرا!
7 علف می‌خشکد و گل می‌پژمُرَد،زیرا که دَم خداوند بر آن دمیده می‌شود.براستی که مردمان علفند!
8 علف می‌خشکد و گُل می‌پژمُرَد،اما کلام خدای ما تا ابد باقی می‌ماند.
9 ای صَهیون، که بشارت می‌آوری،به کوه بلند برآی!و ای اورشلیم، که مژده می‌رسانی،به نیروی تمام صدایت را بلند کن!آن را بلند کن و مترس!به شهرهای یهودا بگو:«هان، خدای شما است!»