1 «فریاد بلند برآور و دریغ مدار؛آواز خود را همچون کرّنا بلند کرده،به قوم من عِصیانشان راو به خاندان یعقوب گناهانشان را اعلام کن.
2 زیرا آنان هر روزه مرا می‌جویند،چنانکه گویی به شناخت راههای من رغبت دارند؛همچون قومی پارسا می‌نمایند،همچون قومی که قانون خدای خویش را ترک نکرده باشند.دربارۀ قوانین عادلانه از من پُرسش می‌کنند،و چنان می‌نمایند که از تقرب جستن به خدا مسرورند.
3 می‌گویند: ”چرا روزه گرفتیم و تو ندیدی؟جان خویش را رنجور ساختیم و درنیافتی؟“«از آن رو که شما در ایام روزۀ خویش، خشنودی خود را می‌جوییدو بر کارگران خود ظلم روا می‌دارید.
4 اینک به جهت نزاع و کشمکش روزه می‌گیرید،برای اینکه شریرانه به یکدیگر مشت بزنید.با چنین روزه‌ای،نمی‌توانید صدای خود را در عرش برین بشنوانید.
5 آیا روزه‌ای که من می‌پسندم این است؟روزی که آدمی جان خود را رنجور سازد،سر خویش را همچون نی خم کند،و بر پلاس و خاکستر بخوابد؟آیا این است آنچه روزه‌اش می‌نامیدو آن را روز مقبول خداوند می‌خوانید؟