17 Sang Yehuwah nuli ndhatengake ratune wong Kasdim, kang banjur nglawan marang wong-wong mau. Sang Prabu dhawuh mateni para jakane kalawan pedhang ana ing dalem pasucene, sarta ora ngatingalake pangemane marang jaka utawa prawan, wong tuwa utawa wong uwanen -- kabeh padha kaulungake dening Pangeran Yehuwah marang ing astane.
18 Sakehe piranti padalemaning Allah, kang gedhe lan kang cilik dalah raja-brana ing padalemaning Sang Yehuwah, raja-branane Sang Nata lan raja-branane para panggedhening wadya-balane, kabeh diusungi menyang ing Babil.
19 Padalemaning Allah diobong, temboke Yerusalem dirubuhake lan sakehe puri ing kutha padha diobongi kalawan geni, satemah padha sirna sakehe prabot kang endah-endah.
20 Wong kang isih ana kang ora ketaman ing pedhang, padha diboyongi menyang ing Babil, padha didadekake abdi tumbasane Sang Prabu lan abdi tumbasane para putrane, nganti tumeka karajan Persia kang nyekel pangwasa.
21 Kalawan mangkono pangandikane Pangeran Yehuwah kang kalairake lumantar Nabi Yeremia wus kelakon, nganti tanah iku wus pulih saka ing kaanan katemahane anggone dilirwakake taun-taun sabate, amarga tanah mau cengkar salawase sabat nganti wus ganep pitung puluh taun.
22 Ing taun kang kawitane jamane Sang Prabu Koresy, ratu ing Nagara Persia, Pangeran Yehuwah ngebahake panggalihe Sang Prabu Koresy, ratu ing Persia mau -- iku supaya kelakona pangandikane kang kalairake lumantar Nabi Yeremia -- satemah banjur dhawuh ngundhangake ing saindenging karajane Sang Prabu Koresy, kanthi patrap lesan lan katulis pangumuman kang suraose mangkene:
23 “Mangkene dhawuhe Sang Prabu Koresy, ratu ing Persia: Sakehe karajan ing bumi wus kaparingake marang ingsun dening Pangeran Yehuwah, Gusti Allahe saindenging langit. Panjenengane dhawuh marang ingsun supaya yasa padaleman kagem Panjenengane ana ing Yerusalem, kang ana ing Yehuda. Panunggalanira kang kagolong umate, Pangeran Yehuwah, Gusti Allahe, muga nunggila kalawan wong iku -- iku sunparengake mulih!”