37 Rama Iskak mangsuli marang Esap, pangandikane: “Lah adhimu wus pinesthi mengku marang kowe, lan sakehe para kadange wus daktemtokake dadi kawulane, sarta iya wus dakgawani gandum lan anggur, kari apamaneh kang bisa daktandukake marang kowe, dhuh anakku engger?”
38 Ature Esap marang kang rama: “Punapa rama namung kagungan berkah satunggal punika, dhuh rama? Bok kula inggih dipun paringi berkah inggih rama!” Esap tumuli nangis seru.
39 Ing kono kang Rama Iskak mangsuli pangandikane: “Satemene pamanggonmu bakal adoh saka lemah kang loh ana ing bumi lan ora oleh ebun kang saka langit ing ndhuwur.
40 Pedhangmu kang bakal dadi saranane panguripanmu lan kowe bakal ngawula marang adhimu. Ewadene besuk bakal kelakon, yen kowe mbudi-daya kanthi temen-temen, pasangane bakal uwal saka ing githokmu.”
41 Anadene Esap sengit banget marang Yakub, marga saka berkah kang wus diparingake dening kang rama marang dheweke mau, pangunandikane Esap: “Iki wus nyedhaki dina kasusahan, marga sedane rama, nuli Yakub adhiku bakal dakpateni.”
42 Bareng Ibu Ribkah diwartani bab tembunge Esap putrane pembajeng kaya mangkono iku, banjur utusan nimbali Yakub putrane wuragil, nuli dipangandikani: “Esap kangmasmu ngigit-igit arep males ukum, arep mateni kowe.
43 Kang iku anakku, engger, kowe mituruta pituturku, cepak-cepaka, mangkata ngungsi menyang Haran panggonane Laban sadulurku!