34 Anadene Rakhel kang njupuk terafim mau lan dilebokake ing lapake unta, banjur dilinggihi. Pak Laban tumuli nggledhahi sawratane tarube, nanging ora nemu terafime.
35 Rakhel banjur matur marang bapakne: “Bapak mugi sampun ngantos duka, dene kula boten saged ngadeg wonten ngarsa panjenengan, margi kula saweg ewed kados salimrahipun tiyang estri.” Sanadyan Pak Laban anggone nggledhahi kalawan njlimet, ewasamono terafime meksa ora ketemu.
36 Ing kono Yakub banjur nepsu sarta meleh-melehake marang Pak Laban: “Kalepatan kula punapa? Saha dosa kula punapa, dene panjenengan mbujeng kula klayan semu duka makaten?
37 Anggen panjenengan nggledhahi barang kula sadaya, punapa panjenengan manggih barang saking dalem panjenengan? Sumangga panjenengan paringaken wonten ing ngajengipun sanak kadang kula lan sanak kadang panjenengan, supados punika sami ngadilana ing antawis kula kaliyan panjenengan.
38 Kalih dasa taun anggen kula ndherek panjenengan, menda gembel lan menda panjenengan estri boten wonten ingkang ngantos keluron, sarta menda gembel panjenengan ingkang jaler boten nate kula tedha.
39 Ingkang kamangsa ing sato galak, boten kula aturaken panjenengan, kula lintoni piyambak; ingkang dipun pendhet tiyang, dadosa ing wanci siyang dadosa ing wanci dalu, panjenengan tempahaken dhateng kula sadaya.
40 Ing wanci siyang kula kabenteran lan ing wanci dalu kasrepen, sarta kula kirang tilem.