1 Η ανάσα μου είναι δύσκολη·ζωή πια δε μ’ απόμεινε,ο τάφος μου με καρτερεί.
2 Ξέρω πως με περιστοιχίζουν χλευαστέςκι απ’ τις πικρίες που με ποτίζουν, ξαγρυπνάω.
3 Ζητάς μια εγγύηση, Θεέ;Γίνε εσύ ο εγγυητής μου.Ποιος άλλος θα δεχότανε για με να εγγυηθεί;
4 Αφού απ’ το νου τους έβγαλες τη φρόνησημην τους αφήσεις τώρα να θριαμβεύσουν.
5 Μη γίνεις σαν αυτόν που λέει η παροιμίαότι καλεί τους φίλους τουκαι τους μοιράζει δώρα,ενώ τα μάτια των παιδιών τουμε τη λαχτάρα μένουνε.
6 Έγινα ο περίγελως του κόσμου·εκείνος που τον φτύνουνε στο πρόσωπο.
7 Από τη λύπη θόλωσαν τα μάτια μουκατάντησα σκιά του εαυτού μου.
8 Όσοι θαρρούν πως είναι δίκαιοι,μπροστά στη δυστυχία μου σκανδαλίζονται·κι όσοι πιστεύουνε πως είναι αθώοιαγανακτούν και πωρωμένο με θαρρούν.
9 Μα όποιος στ’ αλήθεια είναι δίκαιοςαπό των αλλονών τις κρίσεις δεν κλονίζεται·κι όποιος τα χέρια του έχει καθαράνιώθει η πεποίθησή του να στεριώνει.
10 Όσο για σας, ελάτε φίλοι μου,ελάτε πάλι όλοι κοντά μου.Ωστόσο εγώ ανάμεσά σας σοφό ούτ’ έναν δε θα βρω.
11 Οι μέρες μου έφυγαν·ναυάγησαν τα σχέδιά μουκι οι πιο ακριβές μου επιθυμίες.
12 Κι όμως μου λένε οι φίλοι μουπως είναι μέρα η νύχτα μουκαι πως το φως είναι κοντά,ενώ σκοτάδια με τυλίγουν.
13 Να κατοικήσω είν’ η ελπίδα μου στον άδηκαι στο σκοτάδιτο κλινάρι μου να στρώσω.
14 Τον κρύο τάφο λέω πατέρα μου,μητέρα κι αδερφές μου, τα σκουλήκια.
15 Πώς είναι δυνατό λοιπόνγια ελπίδα να μιλά κανείς;Ποιος μπορεί να διακρίνειακόμα κι ένα ίχνος της;
16 Θα καταποντιστεί κι αυτή στα έγκατα του άδηκαι θα ξαπλώσει μες στο χώμα μ’ εμένα αντάμα.