1 Τότε πήρε το λόγο ο Ελιφάζ ο Ταιμανίτης και είπε:
2 Αν σου μιλήσω, μήπως σε λυπήσω;Ύστερα απ’ όσα είπες,δεν το αντέχω να σιωπώ!
3 Εσύ νουθέτησες πολλούςκαι χέρια ασθενικά δυνάμωσες.
4 Τα λόγια σου στήριζανεκείνους που σκοντάφταν,και τόνωναν τα γόνατα που λύγιζαν.
5 Μα τώρα που ήρθε η σειρά σου,εσύ δειλιάζεις!Οι συμφορές σ’ αγγίξανε και τρόμαξες.
6 Η ευσέβειά σου δεν σου δίνει στήριγμα;και η άμεμπτη ζωή σουδεν σου προσθέτει ελπίδα;
7 Μήπως θυμάσαι κάποιον αθώο που να χάθηκε,ή κάποιους τίμιουςπου να εξολοθρευτήκαν;
8 Εγώ το ’χω παρατηρήσει:όσοι καλλιεργούν την αδικίακαι σπέρνουνε τη συμφορά,αυτοί αδικία και συμφορά θερίζουν.
9 Σαν την ανεμοθύελλα ο Θεόςτους καταστρέφει,τους αφανίζει με τη φοβερή του οργή.
10 Είν’ η φωνή τους σαν του λιονταριού το βρυχηθμό,αλλά ο Θεός τα δόντια τους συντρίβει.
11 Πεθαίνουν όπως το λιοντάρι,όταν δε βρίσκει πια τροφήκαι τα μικρά του διασκορπίζονται.
12 Κάποτε έφτασε σ’ εμένα ένα μήνυμα στα κρυφά,ένα ελαφρό του ψίθυρο συγκράτησε τ’ αυτί μου,
13 τη νύχτα μέσα στ’ όνειρο,που οι λογισμοί μπερδεύονταικι ο λήθαργος θανατερά τυλίγει τους ανθρώπους.
14 Φρίκη και τρόμος με κυρίεψεκι έτρεμε όλο το κορμί μου.
15 Φύσημα αχνό από το πρόσωπό μου πέρασε,μ’ έκανε σύγκορμο ν’ ανατριχιάσω.
16 Στάθηκε μπρος μου μια μορφή,που δεν μπορούσα να την καθορίσω·κι ύστερα από μικρή σιωπή άκουσα τη φωνή της:
17 «Τάχα είναι δίκαιος ο θνητός μπρος στο Θεό;Είναι άμεμπτος ο άνθρωπος μπρος στο δημιουργό του;
18 Αφού ο Θεός δεν εμπιστεύεταιούτε και τους αγγέλους τουκαι βρίσκει σφάλματα ακόμα και σ’ εκείνους,
19 πόσο μάλλον σ’ αυτά τα χωματένια πλάσματα,που προέρχονται από τη γηκαι που μπορούν να πατηθούνσαν τα σκουλήκια,
20 που μέσα σε μια μέρα μπορούν ν’ αφανιστούν,για πάντα να χαθούν,χωρίς κανείς να το προσέξει!
21 Ο Θεός δίνει τέλος στη ζωή τους·πεθαίνουν και δεν ξέρουνε το πως».