17 Αυτός με τον ανεμοστρόβιλο με συντρίβει,και δίχως λόγομού πληθαίνει τις πληγές·
18 αναπνοή να πάρω δε μ’ αφήνει,με πίκρες μού γεμίζει τη ζωή.
19 Στη δύναμη να καταφύγω;Αυτός είναι ο δυνατότερος!Να καταφύγω στη δικαιοσύνη;Ποιος θα θελήσεινα με καλέσει στο δικαστήριο;
20 Είμαι αθώος, είμαι δίκαιοςμα ό,τι κι αν πωμοιάζει να μ’ ενοχοποιεί, να με καταδικάζει.
21-22 Είμαι αθώος! Και τί μ’ αυτό;Για μένα πια δεν έχει σημασία,για τούτο και μιλώ.Κι αν ήτανε να διακινδυνεύσω τη ζωή μου,όσο κι αν έχω δίκιοαυτό δε με βοηθά.Είτε αθώο είτ’ ένοχο,ο Θεός θα μ’ αφανίσει.
23 Όταν μια μάστιγα θανατική ξεσπάει άξαφνα,αυτός γελάει με την αμηχανία των αθώων.
24 Τη γη παρέδωσε στων ασεβών τα χέριακαι τύφλωσε τους δικαστές,το δίκιο να μην μπορούνε να το δουν.Αν όλ’ αυτά δεν είν’ απ’ το Θεό,τότε από ποιον είναι;