22 Wis mangkata, nyatakna kang genah maneh, upayanen nganti bisa meruhi ing ngendi padunungane lan sapa kang wis tau weruh wong iku ana ing kono, amarga ana sing kandha marang ingsun yen wong iku julig banget.
23 Udinen ngawruhi ing ngendi papan pandhelikane. Sira nuli sowana marang ingsun kalawan nggawa warta kang genah, lan ingsun bakal mbarengi lakunira. Lah, saupama wong iku ana ing njero nagara ingsun bakal nliti wong iku ana ing antarane sakehe ewon-ewoning wong Yehuda.”
24 Wong mau banjur enggal-enggal padha mangkat menyang Zif ndhisiki tindake Sang Prabu Saul. Sang Dawud sabalane ana ing pasamunan Maon, ing tanah warata sakidule ara-ara samun.
25 Nalika Sang Prabu Saul tindak sabalane nglari Sang Dawud, nuli ana kang ngaturi uninga marang Sang Dawud. Sang Dawud nuli tindak menyang ing gunung watu parang lan lereb ana ing pasamunan Maon. Bareng Sang Prabu miyarsa bab iku, banjur ngoyak Sang Dawud menyang ing pasamunan Maon.
26 Sang Prabu tindak saka ing sisih kenene gunung, dene Sang Dawud lan balane saka ing sisih kanane gunung, Sang Dawud enggal-enggal sumingkir, nanging Sang Prabu Saul sabalane wis meh ngepung Sang Dawud sabalane lan wus arep bisa nyekel,
27 jebul banjur ana wong kang sowan ngaturi pirsa marang Sang Prabu: “Panjenengan dalem mugi enggal karsaa kondur, amargi tiyang Filisti sampun nempuh negari.”
28 Sang Prabu kapeksa kendel anggone nguber-uber Sang Dawud lan tindak mapagake wong Filisti. Iku jalarane panggonan kono banjur diarani: Paranging Pangluwaran.