2 Anadene Sang Prabu Asa iku nindakake apa kang becik lan bener ana ing paningaling Yehuwah Gusti Allahe.
3 Misbyah-misbyah asing lan tengger-tengger pangurbanan padha kasingkirake, tugu-tugu brahala padha digempuri, sarta saka-saka brahala padha disirnakake.
4 Wong Yehuda padha didhawuhi supaya ngupaya Pangeran Yehuwah, Gusti Allahe para leluhure lan supaya padha nglakonana angger-angger lan pepakon.
5 Tengger-tengger pangurbanan lan padupan-padupan ing sakehe kutha ing Yehuda padha disingkirake, dene karajane iya ngalami tentrem ing sajroning kawengku dening panjenengane.
6 Ing sarehne kaanane nagara tentrem lan ora katempuh ing perang ing taun-taun iku, panjenengane saged mbangun kutha-kutha beteng ana ing Yehuda. Pangeran Yehuwah ngganjar katentreman marang panjenengane.
7 Pangandikane Sang Prabu marang wong Yehuda mangkene: “Ayo, kutha-kutha iki padha disantosani, padha dipageri tembok lan didekeki panggungan, gapura saslarak-slarake. Nagara iki isih ana ing tangan kita, amarga kita padha ngupaya marang Yehuwah, Gusti Allah kita sarta Panjenengane ngupaya kita lan maringi marang kita katentreman kang warata.” Tumuli padha tumandang mbangun sarta iku bisa tumindak becik.
8 Para wadya-balane Sang Prabu Asa kang saka ing Yehuda gunggunge telung atus ewu, prajurit kang sikep tameng gedhe lan tumbak, dene kang saka ing Benyamin gunggunge rong atus wolung puluh ewu, prajurit kang sikep tameng cilik, iku wadya-bala panahan. Kabeh iku prawira kang gagah prakosa.