1 “แต่เดี๋ยวนี้เขาเยาะข้า คือคนที่อ่อนกว่าข้าน่ะคนที่ข้าจะเหยียดหยามพ่อของเขาถึงกับไม่ยอมให้อยู่กับสุนัขที่เฝ้าฝูงแพะแกะของข้า
2 ข้าจะได้อะไรจากกำลังมือของเขาทั้งหลายคือของคนที่เรี่ยวแรงเขาหมดไปแล้ว
3 โดยที่ขาดแคลนและหิวโหยเขาแทะดินที่แห้งและทิ้งร้าง
4 เขาเก็บผักชะครามและใบไม้และเอารากต้นซากมาเป็นอาหาร
5 เขาถูกขับไล่ออกไปจากท่ามกลางคนมีคนตะโกนตามเขาไปอย่างตามโจร
6 ฉะนั้น เขาต้องพักอยู่ที่ลำละหานในโพรงดินและซอกหิน
7 เขาร้องอยู่ท่ามกลางพุ่มไม้เขาเบียดกันอยู่ภายใต้ต้นเหงือกหนาม
8 เป็นพวกคนถ่อย เออ เป็นพวกคนเสียชื่อเขาถูกกวาดออกไปเสียจากแผ่นดิน
9 “และบัดนี้ข้ากลายเป็นเพลงเยาะเย้ยของเขาเออ ข้าเป็นขี้ปากของเขา
10 เขาทั้งหลายสะอิดสะเอียนข้า และเหินห่างจากข้าเขาไม่รั้งรอที่จะถ่มน้ำลายลงพอเขาเห็นข้า
11 เพราะพระเจ้าทรงหย่อนสายธนูของข้า และให้ข้าตกต่ำเขาทั้งหลายก็เหวี่ยงความยั้งคิดเสียต่อหน้าข้า
12 คนพาลลุกขึ้นข้างขวามือของข้าเขาผลักดันข้าออกไปเขาเหวี่ยงทางแห่งความพินาศไว้ต่อสู้ข้า
13 เขาพังทางเดินของข้าเขาเสริมภัยพิบัติให้ข้าไม่มีผู้ใดช่วยไว้เลย
14 เขามาอย่างกับมาทางช่องโหว่เขากลิ้งเข้ามาท่ามกลางสิ่งปรักหักพัง
15 ความสยดสยองต่างๆหันมาใส่ข้าเกียรติของข้าถูกเขาติดตามอย่างลมตามและความเจริญรุ่งเรืองของข้าศูนย์ไปเสียอย่างเมฆ
16 “บัดนี้จิตใจของข้าก็ละลายไปด้วยความเศร้าสลดวันแห่งความทุกข์ใจยึดตัวข้าไว้
17 กลางคืนกระดูกข้าผุไปและความเจ็บปวดที่แทะข้านั้นไม่หยุดพักเลย
18 เครื่องแต่งกายของข้าเสียรูปไปด้วยความรุนแรงมันมัดข้าอย่างผ้าคอเสื้อรัดข้า
19 พระเจ้าทรงเหวี่ยงข้าลงในปลักและข้าก็กลายเป็นเหมือนผงคลีและขี้เถ้า
20 ข้าพระองค์ร้องทูลพระองค์ และพระองค์หาทรงตอบข้าพระองค์ไม่ข้าพระองค์ยืนขึ้น และพระองค์หาทรงมองไม่
21 พระองค์กลับทรงดุร้ายต่อข้าพระองค์พระองค์ทรงข่มเหงข้าพระองค์ด้วยพระหัตถ์ทรงฤทธิ์ของพระองค์
22 พระองค์ทรงชูข้าพระองค์ขึ้นเหนือลมและทรงให้ข้าพระองค์ขี่ลมและทรงให้ข้าพระองค์ละลายไปในพายุ
23 ข้าพระองค์ทราบแล้วว่าพระองค์จะทรง ให้ข้าพระองค์ตายเสียและให้ไปสู่ที่กำหนดของคนเป็นทั้งปวง
24 “ถึงกระนั้นคนในกองปรักหักพังไม่ยื่นมือของเขาออกร้องขอความช่วยเหลือในท่ามกลางภัยพิบัติของเขาหรือ
25 ข้ามิได้ร้องไห้เพื่อผู้ที่วันเวลาของเขายากเย็นหรือจิตใจของข้ามิได้โศกสลดเพื่อคนขัดสนหรือ
26 แต่เมื่อข้ามองหาของดี ของร้ายก็มาถึงและเมื่อข้าคอยความสว่าง ความมืดก็มาถึง
27 จิตใจของข้าสับสนไม่เคยสงบเลยวันแห่งความทุกข์ใจมาพบข้า
28 ข้าหมองคล้ำไป มิใช่ด้วยแดดข้ายืนขึ้นในที่ชุมนุมชน และร้องขอความช่วยเหลือ
29 ข้าเป็นพี่น้องกับหมาป่าและเป็นเพื่อนกับนกกระจอกเทศ
30 ผิวหนังของข้าดำและร่วงไปจากข้ากระดูกของข้าร้อนอย่างไฟไหม้
31 เพราะฉะนั้นเสียงพิณเขาคู่ของข้า กลายเป็นเสียงโหยไห้และเสียงปี่ของข้า กลายเป็นเสียงของผู้ที่ร้องไห้