1 “เจ้ารู้ไหมว่าเลียงผาตกลูกเมื่อไรเจ้าเคยเฝ้าดูกวางตัวเมียตกลูกหรือ
2 เจ้านับเดือนที่มันท้องครบได้หรือและเจ้ารู้เวลาเมื่อมันตกลูกไหม
3 คือเมื่อมันฟุบลงตกลูกของมันแล้วก็ตกลูกอ่อนของมันออกมา
4 ลูกอ่อนของมันแข็งแรงขึ้น มันเติบใหญ่ในกลางแจ้งมันออกไป แล้วไม่กลับมาหาอีก
5 “ใครปล่อยให้ลาป่าวิ่งกระเจิงไปใครแก้เชือกผูกลาเปลี่ยว
6 ซึ่งเราได้ให้ถิ่นแห้งแล้งเป็นบ้านของมันและให้ดินเค็มเป็นที่อาศัยของมัน
7 มันเย้ยเสียงอึกทึกของเมืองมันไม่ได้ยินเสียงของผู้ขับขี่ตะโกนบอก
8 มันตระเวนภูเขาอันเป็นลานหญ้าของมันและมันแสวงหญ้าเขียวทุกอย่าง
9 “วัวกระทิงยอมรับใช้เจ้าหรือมันจะนอนค้างคืนอยู่ที่รางหญ้าของเจ้าหรือ
10 เจ้าเอาเชือกผูกวัวกระทิงให้ลากไถได้หรือหรือมันจะยอมคราดที่ลุ่มตามเจ้าไปหรือ
11 เจ้าจะพึ่งมัน เพราะแรงมันมากได้หรือหรือจะมอบงานของเจ้าไว้กับมัน
12 เจ้าไว้ใจว่ามันจะกลับมาและนำข้าวของเจ้ามาที่ลานนวดข้าวหรือ
13 “ปีกของนกกระจอกเทศกระพือไปด้วยความภาคภูมิแต่ปีกและขนของมันเหมือนของนกกระสาดำหรือ
14 เพราะมันละไข่ของมันไว้กับดินให้มันอบอุ่นอยู่ในดิน
15 ลืมไปว่าตีนหนึ่งอาจจะเหยียบมันแหลกและสัตว์ป่าทุ่งจะย่ำมัน
16 มันรุนแรงต่อลูกอ่อนของมันอย่างกับว่าไม่ใช่ลูกของมันถึงมันจะเหนื่อยเปล่า มันก็ไม่ไยดี
17 เพราะพระเจ้าทรงกระทำให้มันลืมสติปัญญาและมิได้ทรงให้มันมีความเข้าใจ
18 เมื่อมันเร่งตัวเองให้หนีมันหัวเราะเยาะม้าและคนขี่
19 “เจ้าให้พลังแก่ม้าหรือเจ้าเอาขนห่มคอของมันหรือ
20 เจ้าทำให้มันกระโดดอย่างตั๊กแตนหรือเสียงหายใจอันดังของมันน่าสะพรึงกลัว
21 มันตะกุยไปในหุบเขา และเต้นโลดด้วยกำลังของมันมันออกไปปะทะคนถืออาวุธ
22 มันหัวเราะเยาะความกลัว และไม่ถอยหนีมันไม่หันกลับหนีดาบ
23 แล่งธนูกวัดแกว่งกระทบมันหอกใหญ่ที่แวบวาบและหอกซัดกระแทกมัน
24 มันโกยดินด้วยความดุร้ายและเดือดดาลพอได้ยินเสียงเขาสัตว์ มันยืนนิ่งอยู่ต่อไปไม่ได้
25 เมื่อเป่าเขาสัตว์ขึ้น มันร้อง ‘ฮีแฮ่’มันได้กลิ่นสงครามแต่ไกลทั้งเสียงตะโกนของผู้บังคับบัญชาและเสียงโห่ร้อง
26 “เหยี่ยวนกเขาโผไปมาด้วยสติปัญญาของเจ้าหรือและกางปีกของมันตรงไปทางทิศใต้
27 นกอินทรีทะยานขึ้นตามบัญชาของเจ้าหรือทั้งทำรังของมันบนที่สูง
28 มันอยู่ที่หน้าผาและทำรังของมันบนชะโงกผาและบนที่เข้มแข็ง
29 มันส่ายหาเหยื่อจากที่นั่นตาของมันเห็นเหยื่อได้แต่ไกล
30 ลูกอ่อนของมันดูดเลือดและมีอะไรถูกฆ่าตายที่ไหนมันอยู่ที่นั่นแหละ”