6 ฉะนั้น เขาต้องพักอยู่ที่ลำละหานในโพรงดินและซอกหิน
7 เขาร้องอยู่ท่ามกลางพุ่มไม้เขาเบียดกันอยู่ภายใต้ต้นเหงือกหนาม
8 เป็นพวกคนถ่อย เออ เป็นพวกคนเสียชื่อเขาถูกกวาดออกไปเสียจากแผ่นดิน
9 “และบัดนี้ข้ากลายเป็นเพลงเยาะเย้ยของเขาเออ ข้าเป็นขี้ปากของเขา
10 เขาทั้งหลายสะอิดสะเอียนข้า และเหินห่างจากข้าเขาไม่รั้งรอที่จะถ่มน้ำลายลงพอเขาเห็นข้า
11 เพราะพระเจ้าทรงหย่อนสายธนูของข้า และให้ข้าตกต่ำเขาทั้งหลายก็เหวี่ยงความยั้งคิดเสียต่อหน้าข้า
12 คนพาลลุกขึ้นข้างขวามือของข้าเขาผลักดันข้าออกไปเขาเหวี่ยงทางแห่งความพินาศไว้ต่อสู้ข้า