1 “มนุษย์ไม่มีการเข้าประจำการบนแผ่นดินโลกหรือและชีวิตของเขาไม่เหมือนของลูกจ้างดอกหรือ
2 เหมือนอย่างทาสที่คิดถึงเวลาเย็นและเหมือนอย่างลูกจ้างผู้มองหาค่าจ้าง
3 เช่นเดียวกัน ข้าต้องได้รับส่วนความอนิจจังเป็นเดือนๆและเขาแบ่งคืนแห่งความน่าสังเวชแก่ข้า
4 เมื่อข้านอนลง ข้าว่า ‘เมื่อไรหนอข้าจะลุกขึ้น’แต่กลางคืนก็ยาวและข้าก็พลิกไปพลิกมาจนรุ่งเช้า
5 เนื้อของข้าห่มหนอนและฝุ่นหนังของข้าแข็งขึ้น แล้วก็แยะออกใหม่
6 วันคืนของข้าเร็วกว่ากระสวยของช่างทอและสิ้นสุดลงด้วยไร้ความหวัง