4 เมื่อข้านอนลง ข้าว่า ‘เมื่อไรหนอข้าจะลุกขึ้น’แต่กลางคืนก็ยาวและข้าก็พลิกไปพลิกมาจนรุ่งเช้า
5 เนื้อของข้าห่มหนอนและฝุ่นหนังของข้าแข็งขึ้น แล้วก็แยะออกใหม่
6 วันคืนของข้าเร็วกว่ากระสวยของช่างทอและสิ้นสุดลงด้วยไร้ความหวัง
7 “ขอทรงจำไว้ว่า ชีวิตของข้าพระองค์เป็นแต่ลมหายใจตาของข้าพระองค์จะไม่เห็นสิ่งใดอีกเลย
8 ตาของผู้ที่เห็นข้าพระองค์จะไม่ได้ดูข้าพระองค์อีกต่อไปฝ่ายพระเนตรของพระองค์มองหาข้าพระองค์ ข้าพระองค์ก็ไปเสียแล้ว
9 เมฆจางและหายไปฉันใดบุคคลที่ลงไปยังแดนคนตายก็มิได้กลับมาฉันนั้น
10 เขาไม่กลับไปเรือนของเขาอีกหรือที่อยู่ของเขาก็ไม่รู้จักเขาอีกเลย