1 เกียรติยศไม่คู่ควรกับคนโง่ก็เหมือนหิมะในฤดูร้อนหรือฝนในฤดูเก็บเกี่ยว
2 คำแช่งด่าที่ไร้เหตุก็ไม่ส่งผลก็เหมือนนกกระจอกหรือนกนางแอ่นบินร่อนไปมาไร้จุดหมาย
3 แส้สำหรับม้า บังเหียนสำหรับลาและไม้เรียวสำหรับหลังของคนโง่!
4 อย่าตอบคนโง่ด้วยความโง่ของเขามิฉะนั้นเจ้าเองจะเป็นเหมือนเขา
5 จงตอบคนโง่ด้วยความโง่ของเขามิฉะนั้นเขาจะคิดว่าตนเองฉลาด
6 วางใจคนโง่ให้เป็นทูตส่งสารก็เหมือนตัดเท้าออกหรือดื่มยาพิษ
7 ภาษิตในปากของคนโง่ก็เหมือนขาพิการที่ใช้การไม่ได้
8 การให้เกียรติคนโง่ก็เหมือนผูกหินติดกับสลิง
9 ภาษิตในปากของคนโง่ก็เหมือนพุ่มหนามในมือของคนขี้เมา
10 ผู้ที่จ้างคนโง่หรือใครก็ได้ที่ผ่านไปมาก็เหมือนนักธนูที่ยิงกราดไปมา
11 สุนัขหวนกลับไปหาสิ่งที่มันสำรอกออกมาฉันใดคนโง่ก็กลับไปทำสิ่งโง่เขลาซ้ำซากฉันนั้น
12 เจ้าเห็นพวกคนที่คิดว่าตัวเองฉลาดไหมยังมีความหวังในคนโง่มากกว่าพวกเขาเสียอีก
13 คนเกียจคร้านพูดว่า “มีสิงโตอยู่ที่ถนนมีสิงห์ร้ายเดินไปมาตามท้องถนน!”
14 ประตูเปิดปิดไปมาที่บานพับฉันใดคนเกียจคร้านก็พลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงฉันนั้น
15 คนเกียจคร้านแช่มือคาอยู่ในชามขี้เกียจเกินกว่าจะหยิบอาหารใส่ปากตนเอง
16 คนเกียจคร้านคิดว่าตัวเองฉลาดกว่าคนเจ็ดคนที่ตอบอย่างมีเหตุมีผล
17 การแส่เข้าไปกลางวงวิวาทที่ไม่ใช่ธุระของตนเปรียบเหมือนคนที่กระชากหูสุนัขจรจัด
18 เหมือนคนบ้าที่กราดยิงลูกศรเพลิงหรือลูกศรอาบยาพิษ
19 คนที่โกหกหลอกลวงเพื่อนบ้านแล้วแก้ตัวว่า “ฉันล้อเล่นน่ะ!” ก็เป็นเช่นนั้น
20 เมื่อไม่มีฟืน ไฟก็ดับฉันใดเมื่อไม่มีการซุบซิบนินทา การทะเลาะวิวาทก็สงบลงฉันนั้น
21 คนชอบทะเลาะก่อเรื่องวิวาทได้ง่ายดายเหมือนถ่านแดงพร้อมลุกเป็นเพลิง และฟืนพร้อมลุกเป็นไฟ
22 ถ้อยคำซุบซิบนินทาเหมือนอาหารโอชะเข้าไปยังส่วนลึกที่สุดของคนเรา
23 ริมฝีปากที่พูดจารื่นหูจากจิตใจชั่วร้ายก็เหมือนขี้แร่เงินเคลือบเครื่องปั้นดินเผา
24 ศัตรูผู้เกลียดชังอำพรางตนเองด้วยริมฝีปากของเขาแต่ใจของเขาเต็มไปด้วยความหลอกลวง
25 ถึงจะพูดจาน่าฟัง ก็อย่าไปไว้ใจเขาเพราะในใจของเขาเต็มไปด้วยความชั่วร้ายที่น่าชิงชัง
26 เขาเสแสร้งปกปิดความเกลียดชังของตนแต่ในที่สุดความชั่วของเขาจะถูกเปิดโปงในที่ประชุม
27 ผู้ใดขุดหลุมพราง ผู้นั้นจะตกลงไปเองผู้ใดกลิ้งหินออกมา มันจะกลิ้งกลับไปทับผู้นั้นเอง