29 Ature Nabi Musa: “Mangke samedal kawula dhateng sajawining nagari, kawula badhe ngegaraken tangan kawula konjuk ing Pangeran Yehuwah, gludhugipun badhe kendel sarta jawahipun es temtu lajeng terang, supados panjenengan dalem mirsaa, bilih bumi punika kagunganipun Pangeran Yehuwah.
30 Nanging menggah panjenengan dalem saha para abdi dalem, kawula sumerep taksih dereng sami ajrih dhateng Pangeran Yehuwah Allah.”
31 -- Anadene kang rusak iku tanduran rami lan sair, marga saire lagi metu wulene, lan ramine mbeneri kembang.
32 Nanging mungguh gandum lan juwawut iku ora nganti rusak, marga durung tumeka ing titi mangsane. --
33 Nabi Musa tumuli mundur saka ing ngarsane Sang Prabu Pringon, sawetune saka ing nagara banjur ngegarake astane konjuk ing Pangeran Yehuwah, gludhug lan udan es nuli leren, sarta udan wus ora gumrojog ing bumi maneh.
34 Bareng Sang Prabu Pringon mirsa, yen udan, udan es lan gludhug wus padha leren, tumuli nerusake anggone damel dosa, sarta mangkotake panggalihe, iya panjenengane iya para abdine.
35 Galihe Sang Prabu Pringon tetep puguh, temah ora nglilani lungane wong Israel, kaya kang wus dipangandikakake dening Pangeran Yehuwah lumantar Nabi Musa.