10 เจ้าได้หลงลืมพระเจ้าองค์พระผู้ช่วยให้รอดของเจ้าเจ้าไม่ได้ระลึกถึงพระศิลาผู้เป็นป้อมปราการของเจ้าฉะนั้นถึงแม้ว่าพวกเจ้าปลูกพืชพันธุ์ที่ดีที่สุดและปลูกเถาองุ่นจากต่างแดน
11 แม้เจ้าทำให้มันงอกในวันเดียวกับที่เจ้าปลูกได้และทำให้มันผลิตาในเช้าวันที่เจ้าลงต้นได้ถึงอย่างนั้นก็จะไม่ได้เก็บเกี่ยวสิ่งใดในวันแห่งโรคภัยและความเจ็บปวดที่เกินเยียวยาได้
12 แน่ะ เสียงกระหึ่มของประชาชาติทั้งหลายกึกก้องดั่งทะเลคึกคะนอง!เสียงคำรามของชนชาติต่างๆ ดังสนั่นคล้ายกับทะเลคำราม!
13 แต่ถึงแม้ว่าพวกเขาคำรามลั่นเหมือนเสียงน้ำบ่าเมื่อพระเจ้าตรัสกำราบ พวกเขาก็หนีกระเจิดกระเจิงเหมือนแกลบต้องลมบนเนินเขาเหมือนหญ้าที่ถูกพายุพัดกระหน่ำ
14 ในยามเย็นมีความสยดสยองฉับพลัน!ก่อนรุ่งสางพวกเขาก็จากไปแล้ว!นี่คือส่วนของผู้ที่ปล้นและแย่งชิงของของเราไป