1 โอ อยากให้พระองค์ทรงแหวกฟ้าสวรรค์เสด็จลงมาให้ภูเขาทั้งหลายสั่นสะท้านต่อหน้าพระองค์!
2 เหมือนเมื่อไฟเผากิ่งไม้วอดและทำให้น้ำเดือดพล่านขอโปรดเสด็จมาเพื่อทำให้พระนามของพระองค์เป็นที่ประจักษ์แก่เหล่าศัตรูทำให้นานาประชาชาติสั่นสะท้านต่อหน้าพระองค์!
3 เพราะเมื่อพระองค์ทรงทำสิ่งที่น่าครั่นคร้ามซึ่งข้าพระองค์ทั้งหลายไม่คาดคิดคือพระองค์เสด็จลงมา ภูเขาทั้งหลายก็สั่นสะท้านต่อหน้าพระองค์
4 ตั้งแต่ครั้งโบราณไม่เคยมีใครได้ยินไม่เคยมีใครได้ฟังไม่เคยมีใครได้เห็นพระเจ้าอื่นใดนอกเหนือจากพระองค์ผู้ทรงกระทำการเพื่อคนทั้งปวงที่รอคอยพระองค์
5 พระองค์เสด็จมาช่วยเหลือคนทั้งหลายที่ยินดีทำสิ่งที่ถูกต้องผู้ระลึกถึงวิถีทางของพระองค์แต่เมื่อข้าพระองค์ทั้งหลายยังคงทำบาปขัดขืนพระมรรคาพระองค์ก็ทรงพระพิโรธแล้วข้าพระองค์ทั้งหลายจะรอดได้อย่างไร?
6 ข้าพระองค์ทั้งปวงกลายเป็นผู้มีมลทินความประพฤติอันชอบธรรมของข้าพระองค์ทั้งปวงเหมือนผ้าขี้ริ้วโสโครกข้าพระองค์ทั้งหลายเหี่ยวเฉาประหนึ่งใบไม้ร่วงและบาปของข้าพระองค์ทั้งหลายเหมือนลมพัดเอาพวกข้าพระองค์ปลิวหายไป
7 ไม่มีสักคนร้องทูลพระนามของพระองค์หรือขวนขวายยึดมั่นพระองค์ไว้เพราะพระองค์ทรงซ่อนพระพักตร์จากข้าพระองค์ทั้งหลายและทำให้ข้าพระองค์ทั้งหลายเสื่อมเสียไปเพราะบาปของข้าพระองค์ทั้งหลาย
8 ถึงกระนั้น ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า พระองค์ทรงเป็นพระบิดาของข้าพระองค์ทั้งหลายข้าพระองค์ทั้งหลายเป็นดินเหนียว พระองค์ทรงเป็นช่างปั้นข้าพระองค์ทั้งหลายล้วนเป็นฝีพระหัตถ์ของพระองค์
9 ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้าขออย่าทรงพระพิโรธมากเกินไปขออย่าทรงจดจำบาปของข้าพระองค์ทั้งหลายไปตลอดกาลโอ ข้าพระองค์ทั้งหลายอธิษฐาน ขอโปรดทอดพระเนตรเหล่าข้าพระองค์เพราะข้าพระองค์ทั้งหลายเป็นประชากรของพระองค์
10 นครบริสุทธิ์ของพระองค์กลายเป็นทะเลทรายแม้แต่ศิโยนก็เป็นทะเลทราย เยรูซาเล็มเป็นที่ถูกทิ้งร้าง
11 พระวิหารอันศักดิ์สิทธิ์และมีสง่าราศีของข้าพระองค์ทั้งหลายซึ่งเหล่าบรรพบุรุษของข้าพระองค์ใช้เป็นที่สรรเสริญพระองค์นั้นถูกเผาวอดวายและทุกสิ่งที่พวกเราถือว่าล้ำค่าก็อยู่ในสภาพปรักหักพัง
12 ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ถึงเพียงนี้แล้ว พระองค์จะยังคงยับยั้งพระองค์ไว้หรือ?พระองค์จะยังคงนิ่งเงียบและลงโทษข้าพระองค์ทั้งหลายอย่างเหลือประมาณอยู่หรือ?