3 “เราย่ำบ่อองุ่นแต่ลำพังไม่มีใครจากชาติใดๆ อยู่กับเราเรากระทืบพวกเขาด้วยความโกรธและเหยียบย่ำพวกเขาด้วยความพิโรธเลือดของพวกเขาเปรอะเปื้อนเสื้อผ้าของเราและเราได้ทำให้เสื้อผ้าของเราเปื้อนไปหมด
4 เพราะเราได้กำหนดวันแก้แค้นไว้ในใจและปีแห่งการไถ่ของเราก็มาถึงแล้ว
5 เรามองดูแต่ไม่มีใครมาช่วยเราตกใจที่ไม่มีผู้ใดสนับสนุนมือของเราเองจึงนำความรอดมาเพื่อเราและความพิโรธของเราเองที่ชูเราไว้
6 เราบดขยี้นานาประชาชาติด้วยความโกรธของเราด้วยความพิโรธของเรา เราทำให้เขามึนเมาและหลั่งเลือดชโลมดิน”
7 ข้าพเจ้าจะกล่าวถึงพระกรุณาขององค์พระผู้เป็นเจ้าเล่าถึงพระราชกิจอันควรแก่การสรรเสริญถึงสิ่งทั้งปวงที่องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงทำเพื่อเราสิ่งดีนานัปการที่ทรงทำเพื่อพงศ์พันธุ์อิสราเอลตามพระเมตตาและพระกรุณาธิคุณอันเหลือล้นของพระองค์
8 พระองค์ตรัสว่า “แน่นอน พวกเขาเป็นประชากรของเราเป็นลูกที่จะไม่ทำผิดต่อเรา”แล้วพระองค์ก็ทรงเป็นพระผู้ช่วยให้รอดของพวกเขา
9 พระองค์ทรงทุกข์พระทัยในความทุกข์ใจทั้งสิ้นของพวกเขาและทูตสวรรค์ที่อยู่ต่อหน้าพระองค์ก็ช่วยพวกเขาให้รอดพระองค์ทรงไถ่พวกเขาด้วยความรักและความเมตตาพระองค์ทรงยกพวกเขาขึ้นและอุ้มพวกเขาไว้ตลอดวันคืนในสมัยก่อน