1 Gogoratu zen Jainkoa Noe eta beronekin ontzian ziren piztia eta abere guztiez: haizea bidali zuen, eta urak jaisten hasi ziren.
2 Lur azpiko itsasoaren iturriak eta zeruko atexkak itxi ziren eta euria atertu.
3 Poliki-poliki atzera egin zuten urek lurrazaletik. Ehun eta berrogeita hamar egunen buruan jaitsiak ziren urak,
4 eta, zazpigarren hilaren hamazazpian, ontzia Ararat mendi gainean kokatu zen.
5 Urak gutxituz joan ziren hamargarren hila arte; hilaren lehen egunean mendi-gailurrak agertu ziren.
6 Berrogei egunen buruan, Noek, berak egindako ontziko leihoa irekiz,
7 belea bidali zuen. Hau atera eta joan eta etorri ibili zen, lurreko urak lehortu arte.
8 Ondoren, usoa bidali zuen, urak lurrean gutxitu ote ziren jakiteko.
9 Baina usoa, bere hankak non pausaturik ez eta, ontzira itzuli zen, oraindik ura baitzegoen lurrazalean. Noek, eskua luzatuz, usoa hartu eta ontzi barrura sartu zuen.
10 Beste zazpi egun itxaron eta berriro bidali zuen usoa ontzitik.
11 Arratsean etorri zitzaion, olibondo-adartxo moztu berria mokoan zekarrela. Hortik jakin zuen Noek urak gutxitu zirela lur gainean.
12 Beste zazpi egun itxaron eta usoa bidali zuen; oraingoan ez zen itzuli.
13 Beraz, Noeren bizitzaldiko seiehun eta batgarren urtean, lehen hilaren lehen egunean, lehortu ziren urak. Noek ontziko estalkia zabaldu eta lurrazala lehor ikusi zuen.
14 Bigarren hilaren zazpian zen hori.
15 Orduan, Jainkoa mintzatu zitzaion Noeri:
16 «Irten zaitez ontzitik emazte, seme eta errainekin.
17 Atera zeurekin dituzun bizidun guztiak ere: hegazti, abere eta narrasti guztiak. Zabal bitez munduan, sortu umeak eta ugaldu».
18 Atera zen Noe bere emazte, seme eta errainekin.
19 Atera ziren ontzitik bizidun guztiak ere: abere, hegazti eta narrastiak.
20 Noek aldarea eraiki zion Jaunari, eta, kutsatu gabeko abere eta hegazti batzuk harturik, erre-oparitzat eskaini zituen aldarean.
21 Jaunak, oparien lurrina atseginez usnatuz, bere baitarako esan zuen: «Ez dut berriro mundua madarikatuko gizakia dela eta; egia da okerrera jarria dagoela gizakia gaztetandik, baina ez ditut bizidunak berriro suntsituko, orain egin dudan bezala.
22 «“Lurrak diraueino,ereiteak eta uzta-biltzeak,hotzak eta beroak,udak eta neguak,egunak eta gauakez dute behin ere huts egingo”».