1 Штом на мојата душа животот и се смачи; нека потече слободно мојата тажачка, ќе зборувам со горчината на својата душа.
2 Ќе Му речам на Бога: „Не ме осудувај!” Кажи ми зошто се препираш со мене?
3 Па што имаш од тоа да ме угнетуваш, да го зафрлиш делото на Своите раце, да им помагаш на намерите на нечесните?
4 Дали се во Тебе телесни очи? Зар Ти гледаш како што гледа човекот?
5 Зар Твоите денови се како деновите на смртникот, а Твоите години како човечкиот век?
6 Заради што ја истражуваш мојата вина, и сакаш да ги разоткриеш моите гревови,
7 кога знаеш добро дека сум невин, дека не можам да и избегам на Твојата рака?
8 Твоите раце ме обликуваа, ме создадоа совршено, зошто сега пак да ме сосипеш?
9 Спомни си, ме создаде како глина и ќе ме вратиш повторно во прав.
10 Не ме излеа ли мене како млеко, и направи да се потсирам како сирење?
11 Ме облече со кожа и месо, ме сплете со коски и жили.
12 Со милост ми го подари животот, внимателно бдееше над мојот здив.
13 Но во Своето срце го скри ова, знам дека тоа беше Твој наум:
14 да внимаваш будно дали ќе згрешам и да не ми помине гревот без казна.
15 Ако сум грешен, тогаш тешко мене, ако сум прав, главата не смеам да ја поткренам - полн со срам, напоен со несреќа!
16 Ако се исправам, ме гониш како лав, ја испитуваш Својата сила на мене,
17 нови оптужби подигаш против мене, пламнуваш со поголем гнев на мене и војни, едни по други, ме напаѓаат.
18 Зошто ме извади од утробата? О зошто не умрев: не ќе ме видеа,
19 ќе бев како и да не сум бил, од утробата би ме ставиле в гроб.
20 Дните на мојот живот се толку кратки! Остави ме да здивнам уште малку,
21 пред да тргнам на пат без враќање, во земјата на темнината, земјата на смртната сенка,
22 во земјата на густата темнина и метеж, каде што светлината е слична на најцрната ноќ. „