1 „Човек кого жена го родила е кусовечен и полн со неволји.
2 Како цвет никне и веќе венее, бега како сенка, не застанувајќи.
3 Зар ги отвораш очите врз таков и го изведуваш на суд пред Тебе?
4 Кој ќе извлече чисто од нечисто? Никој!
5 Зашто неговите денови се доброени, од Тебе зависи бројот на неговите месеци, кога му поставуваш непреминлива граница.
6 Симни го од него погледот за да може да почине, како наемникот што го довршува својот ден.
7 Па ни на дрвото не му пропадна сета надеж, пресечено, тоа пак раззеленува и нови младици никнуваат од него.
8 Ако неговиот корен и остарее во земјата, ако неговата пенушка се исуши во прав,
9 штом ќе почувствува вода, тоа ќе распапи и ќе пушти гранки како ново стебло.
10 Но кога човекот умре, останува покосен, кога смртникот издивне, каде е тој тогаш?
11 Сета вода од морето може да испари, и да секнат реките, да пресушат сосем,
12 но човекот кога ќе легне, не станува веќе, додека се небесата, не ќе се крене.
13 О, кога би сакал да ме скриеш во Шеолот, да ме засолниш додека не Ти помине гневот, да ми определиш рок, кога ќе си спомниш за мене!
14 Зашто, кога човекот умре, зар може да оживее? Би те чекал во сите денови на своето војување, додека не дојдеш да ми дадеш смена.
15 Би ме повикал, а јас би се одѕвал; имаш желба за делото на Своите раце.
16 А сега дебнеш над секој мој чекор, не сакаш да ми простиш ниеден грев,
17 го запечати мојот престап во вреќа и ја криеш сета моја вина.
18 Навистина! Како што еднаш се урна планината, како што стената се одмести од своето место,
19 како што водата со време, го рони каменот, а поројниот дожд со буица ја испира сета земја, така ја уништуваш надежта во човекот.
20 Го притеснуваш - тој си оди засекогаш со изменето лице, го испраќаш.
21 Му ги почитуваат децата - за тоа ништо не знае; ако се презрени не размислува за тоа.
22 Тој единствено страда заради своето тело, тој единствено тагува заради својот живот.”