17 Го разгледував внимателно делото на непознатиот, му ги кршев челустите на беззаконикот, го истргував пленот од неговите заби.
18 Велев: „Ќе издивнам во своето гнездо, како палма, проживувајќи безбројни денови.”
19 Моите корења се простираат до водата, росата почива на моите гранки.
20 Мојата слава ќе се подмладува секогаш, и лакот ќе се обновува во мојата рака.
21 Слушаа желно што ќе им кажам, и молчеа за да чујат совет од мене.
22 Ништо не додаваа на моите зборови, и моите беседи капеа како дожд врз нив.
23 Тие копнееја по мене како по дожд, отвораа уста како за летен пороен дожд.