1 ที่ริมฝั่งแม่น้ำของบาบิโลน เรานั่งลงและร่ำไห้เมื่อระลึกถึงศิโยน
2 เราแขวนพิณของเราไว้ที่ต้นปอปลาร์
3 เพราะที่นั่น ผู้คุมขอให้เราร้องเพลงผู้ทรมานเราสั่งให้เราร้องเพลงแห่งความยินดีพวกเขาพูดว่า “ไหนร้องเพลงแห่งศิโยนให้ฟังสักบทซิ!”
4 เราจะขับร้องบทเพลงขององค์พระผู้เป็นเจ้าในดินแดนต่างด้าวได้อย่างไร?
5 เยรูซาเล็มเอ๋ย หากเราลืมเจ้าขอให้มือขวาของเราลืมความชำนาญเถิด
6 ขอให้ลิ้นของเราเกาะติดเพดานปากหากเราลืมเจ้าหากเราไม่ได้ถือว่าเยรูซาเล็มเป็นสุดยอดแห่งความชื่นชมยินดี
7 ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ขอทรงจดจำสิ่งที่ชาวเอโดมได้ทำในวันที่กรุงเยรูซาเล็มแตกพวกเขาโห่ร้องว่า “พังมันเลย”“ทลายให้ถึงรากถึงโคนเลย!”
8 โอ ธิดาแห่งบาบิโลนเจ้าจะพินาศย่อยยับความสุขมีแก่ผู้ที่คืนสนองเจ้าอย่างสาสมกับที่เจ้าได้ทำกับเรา
9 แก่ผู้ที่จับลูกเล็กเด็กแดงของเจ้าแล้วฟาดลงกับก้อนหิน