1 Па излезе оттаму и дојде во Својот крај; а по Него одеа и учениците Негови.
2 И кога дојде сабота, Тој почна да поучува во синагогата и мнозина, што слушаа, се чудеа и говореа: „Од каде Нему ова? И каква е оваа мудрост што Му е дадена, та такви чуда стануваат преку Неговите раце?
3 Не е ли Тој дрводелецот, Синот на Марија, брат на Јаков, Јосија, Јуда и Симон? И не се ли овде меѓу нас сестрите Негови?“ И се соблазнија заради Него.
4 А Исус им рече: „Пророкот не е без чест, освен во својата земја, меѓу роднините и во својот дом.“
5 И не можеше тука да изврши никакво чудо; освен што излекува малку болни, полагајќи ги рацете врз нив.
6 И се чудеше на нивното безверие. Па одеше по околните села и поучуваше.
7 И ги повика дванаесетмината, и почна да ги праќа по двајца, и им даде власт над нечистите духови.
8 Па им заповеда да не земаат ништо за по пат освен по еден стап; ниту торба, ниту леб, ниту пари во појасот.
9 Но да се обуени во сандали и да не облекуваат по две облеки.
10 И им рече: „Ако влезете негде во куќа, останете во неа, сѐ додека не си отидете оттаму.
11 А ако негде не ве примат, ниту ве послушаат, излегувајќи оттаму, истресете го правот од нозете свои, ним за сведоштво. Вистина ви велам: полесно ќе им биде на Содом и Гомор во судниот ден, отколку на тој град.“
12 Тие појдоа и проповедаа покајание.
13 Изгонуваа многу демони, и многумина болни помазуваа со масло и лекуваа.
14 И цар Ирод слушна за Исус, зашто името Негово беше прочуено, па рече: „Јован Крстител воскреснал од мртвите и затоа стануваат чуда преку него.“
15 Едни велеа: „Илија е!“, а други: „Пророк е, или како еден од пророците.“
16 А Ирод, штом чу рече: „Тоа е Јован, на кого јас му ја отсеков главата; тој воскреснал од мртвите!“
17 Бидејќи сам Ирод прати да го фатат Јован, го врза и го фрли во затвор, заради Иродијада, жената на брат му Филип, зашто се ожени со неа.
18 Бидејќи Јован му велеше на Ирод: „Не ти е дозволено да ја имаш жената на твојот брат!“
19 А Иродијада се озлоби против него и сакаше да го убие, но не можеше.
20 Зашто Ирод се плашеше од Јован, знаејќи дека е тој човек праведен и свет и го пазеше; многу работи вршеше откако ќе го слушне, а со задоволство го слушаше.
21 И настана погоден ден кога Ирод, по повод својот роденден, им приготви вечера на своите кнезови, војводи и старешини Галилејски;
22 и влезе ќерката на Иродијада, играше и им угоди на гостите и на Ирод. Тогаш царот ѝ рече на девојката: „Барај од мене што сакаш и ќе ти дадам!“
23 И ѝ се заколна: „Што и да побараш од мене, ќе ти дадам, дури и половината од моето царство.“
24 А таа излезе и ја праша мајка си: „Што да побарам?“ Таа ѝ одговори: „Главата на Јован Крстител!“
25 И таа веднаш влезе кај царот и побара, говорејќи: „Сакам уште сега да ми ја дадеш на чинија главата на Јован Крстител!“
26 Царот се натажи, но заради ветувањето и гостите свои не сакаше да откаже.
27 И веднаш, откако испрати џелат, царот нареди да ја донесат главата негова.
28 А тој отиде, му ја отсече главата во затворот и ја донесе на чинија, па ѝ ја предаде на девојката, а девојката ја даде на мајка си.
29 Кога неговите ученици слушнаа, дојдоа и го положија во гроб.
30 И се собраа апостолите кај Исус, па Го известија за сѐ што направиле и поучувале.
31 А Тој им рече: „Дојдете и вие во осамено место и одморете се малку.“ Зашто мнозина доаѓаа и си одеа, така што немаа кога ни да јадат.
32 И отидоа со кораб сами во осамено место.
33 И ги виде народот кога си одеа; и Го познаа мнозина, па пеш од сите градови тргнаа таму; и ги испреварија и се собраа околу Него.
34 А Исус, кога излезе, виде многу народ и се смилува над нив, зашто беа како овци без пастир; и почна да ги поучува многу.
35 И бидејќи веќе времето поизмина, учениците Негови пристапија кон Него и рекоа: „Пусто е местово, а и доцна е;
36 распушти ги за да отидат по околните села и населби и да си купат леб, зашто нема што да јадат.“
37 Тој им одговори и рече: „Дајте им вие да јадат!“ А тие Му рекоа: „Да појдеме и да купиме за двесте денарии леб, па да им дадеме да јадат?“
38 Потоа Тој ги праша: „Колку лебови имате? Отидете и видете!“ И кога видоа рекоа: „Пет леба и две риби.“
39 Тогаш Исус им рече на сите да поседнат по групи по зелената трева.
40 И поседнаа во групи по сто и по педесет.
41 Тој ги зеде петте леба и двете риби, па, погледна кон небото, ги благослови лебовите и ги прекрши, и им ги даде на учениците Свои, за да им ги стават пред нив; исто така им ги раздели и двете риби на сите.
42 И јадеа сите и се наситија.
43 И собраа парчиња, од лебот и од рибите, полни дванаесет кошеви.
44 А оние, што јадеа од лебовите, беа околу пет илјади мажи.
45 И веднаш ги натера учениците Свои да влезат во кораб и да отидат порано од Него на другата страна кон Витсаида, дури Тој не го распушти народот.
46 А Тој, одделувајќи се од нив, отиде во гората за да се помоли.
47 Приквечер коработ беше сред морето, а Тој сам на копното.
48 И ги виде како се мачат при пловењето, зашто ветрот им беше спротивен; а околу четвртата ноќна стража се приближи до нив и, одејќи по морето, сакаше само да помине покрај нив.
49 А тие, кога го видоа како оди по морето, помислија дека е тоа привидение, и почнаа да викаат;
50 Зашто сите Го видоа и се уплашија. Тој веднаш почна да говори со нив и им рече: „Не плашете се! Јас сум, не бојте се!“
51 И влезе кај нив во коработ и ветрот стивна. А тие беа силно запрепастени во себе и зачудени.
52 Зашто не го сфатија чудото со лебовите, бидејќи срцето им беше скаменето.
53 И кога преминаа, дојдоа во земјата Генисаретска и се задржаа таму.
54 А штом излегоа од коработ, веднаш Го познаа.
55 Брзо ја обиколија целата таа околија и почнаа на носилки да носат болни таму, каде што слушаа дека Тој се наоѓа.
56 И каде да влегуваше: во цела, во градови или населби – на крстопатите полагаа болни и Го молеа да се допрат барем до полата од облеката Негова. И сите што се допираа до Него, оздравуваа.