1 “มนุษย์ที่เกิดมาโดยผู้หญิงก็อยู่แต่น้อยวันและเต็มไปด้วยความยุ่งยากใจ
2 เขาออกมาเหมือนดอกไม้ แล้วก็เหี่ยวแห้งไปเขาหายไปอย่างเงา และไม่ยืนยงคงอยู่
3 แล้วพระองค์ทอดพระเนตรมองคนอย่างนี้หรือ?และทรงนำข้าพระองค์เข้าสู่การพิพากษาโดยพระองค์หรือ?
4 ผู้ใดจะเอาสิ่งสะอาดออกมาจากสิ่งมลทินได้?ไม่มีสักคน
5 วันเวลาของเขาถูกกำหนดไว้เสียแล้วและจำนวนเดือนของเขาก็อยู่กับพระองค์พระองค์ทรงจำกัดขอบเขตของเขา ไม่ให้เขาผ่านไปได้
6 ฉะนั้น ขอหันพระพักตร์ไปจากเขา เพื่อเขาจะได้พักเพื่อเขาจะชื่นบานในวันของเขาอย่างลูกจ้าง
7 “เพราะสำหรับต้นไม้ก็มีความหวังถ้ามันถูกตัดลง มันก็แตกหน่ออีกและหน่ออ่อนของมันจะมีไม่หยุด
8 ถึงรากของมันจะแก่อยู่ในดินและตอของมันจะตายอยู่ในผงคลีดิน
9 แต่พอได้กลิ่นอายของน้ำ มันจะแตกตาและแตกกิ่งออกเหมือนต้นไม้อ่อน
10 แต่มนุษย์ตายและสิ้นแรงมนุษย์สิ้นลม แล้วเขาอยู่ที่ไหน?
11 น้ำขาดไปจากทะเลสาบแม่น้ำก็เหือดและแห้งไปฉันใด
12 มนุษย์ก็นอนลงและไม่ลุกขึ้นอีกฉันนั้นจนท้องฟ้าไม่มีอีก เขาก็ไม่ตื่นขึ้นและปลุกเขาจากหลับก็ไม่ได้
13 โอ อยากให้พระองค์ซ่อนข้าพระองค์ไว้ในแดนคนตายและปกปิดข้าพระองค์ไว้จนพระพิโรธของพระองค์พ้นไปอยากให้พระองค์กำหนดเวลาให้ข้าพระองค์ และระลึกถึงข้าพระองค์
14 ถ้ามนุษย์ตายแล้ว เขาจะมีชีวิตอีกได้หรือ?ข้าพระองค์จะคอยอยู่ตลอดวันประจำการของข้าพระองค์จนกว่าการปลดปล่อยข้าพระองค์จะมาถึง
15 พระองค์จะทรงเรียก และข้าพระองค์จะทูลตอบพระองค์พระองค์จะทรงอาลัยอาวรณ์พระหัตถกิจของพระองค์
16 เพราะบัดนี้พระองค์จะทรงนับย่างก้าวของข้าพระองค์แต่มิได้จ้องจับผิดข้าพระองค์
17 การละเมิดของข้าพระองค์นั้นจะทรงใส่ไว้ในถุงที่ผนึกตราและจะทรงฉาบทับความผิดของข้าพระองค์
18 “แต่ภูเขาก็ทลายลงและผุพังไปก้อนหินก็ถูกย้ายไปจากที่ของมัน
19 น้ำเซาะหินไปเสียกระแสน้ำพัดพาผงคลีดินไปพระองค์ทรงทำลายความหวังของมนุษย์เช่นกัน
20 พระองค์ทรงชนะเขาเสมอ และเขาก็ล่วงลับไปพระองค์ทรงเปลี่ยนสีหน้าของเขา และทรงส่งเขาไปเสีย
21 บรรดาบุตรของเขาได้รับเกียรติ เขาก็ไม่ทราบเขาทั้งหลายตกต่ำลง เขาก็หาหยั่งรู้ไม่
22 เขารู้สึกเพียงความเจ็บในร่างกายของตนและเขาคร่ำครวญเพื่อตัวเขาเอง”