1 แล้วโยบตอบว่า
2 “ข้าเคยได้ยินเรื่องอย่างนี้มามากแล้วท่านทุกคนเป็นผู้ปลอบโยนที่ทำให้ยิ่งทุกข์ใจ
3 คำลมๆ แล้งๆ จะจบสิ้นเมื่อไรหนอ?อะไรยั่วยุท่าน ท่านจึงตอบอย่างนี้?
4 ข้าก็พูดได้อย่างท่านทั้งหลายเหมือนกันถ้าท่านเป็นข้าข้าก็เรียงร้อยถ้อยคำต่อสู้ท่านได้และสั่นศีรษะเย้ยท่าน
5 ข้าจะหนุนใจพวกท่านด้วยปากและการขยับริมฝีปากของข้าจะบรรเทาความเจ็บปวดของท่าน
6 “ถ้าข้าพูด ความเจ็บปวดของข้าก็ไม่บรรเทาแต่ถ้าข้านิ่ง มันจะไปจากข้าสักเท่าใด?
7 แต่นี่แหละ เดี๋ยวนี้พระเจ้าทรงให้ข้าเหนื่อยยากพระองค์ทรงทำลายครัวเรือนทั้งสิ้นของข้าพระองค์
8 และพระองค์ทรงให้ข้าพระองค์หดหู่ลงซึ่งสภาพนี้เป็นพยานปรักปรำข้าพระองค์และความผ่ายผอมของข้าพระองค์ลุกขึ้นปรักปรำข้าพระองค์มันเป็นพยานใส่หน้าข้าพระองค์
9 พระองค์ทรงฉีกข้าด้วยพระพิโรธและเกลียดชังข้าพระองค์ทรงขบเขี้ยวเคี้ยวฟันใส่ข้าปรปักษ์ของข้าถลึงตาใส่ข้า
10 พวกเขาอ้าปากใส่ข้าเขาตบแก้มประจานข้าเขาสุมหัวกันเล่นงานข้า
11 พระเจ้าทรงมอบข้าให้แก่คนชั่วและทรงเหวี่ยงข้าไว้ในมือของคนอธรรม
12 ข้าอยู่สบาย และพระองค์ทรงหักข้าสะบั้นเออ พระองค์ทรงฉวยคอข้า และฟาดข้าแหลกเป็นชิ้นๆพระองค์ทรงตั้งข้าให้เป็นเป้าของพระองค์
13 นักธนูของพระองค์ล้อมข้าพระองค์ทรงทะลวงเปิดไตของข้า และไม่เพลาพระหัตถ์เลยพระองค์ทรงเทน้ำดีของข้าลงบนดิน
14 พระองค์ทรงถล่มข้าครั้งแล้วครั้งเล่าพระองค์ทรงวิ่งเข้าใส่ข้าอย่างนักรบ
15 ข้าสวมผ้ากระสอบติดตัวเสมอและข้าซุกศักดิ์ศรีของข้าในผงคลีดิน
16 หน้าของข้าแดงด้วยการร่ำไห้เงามัจจุราชอยู่ที่หนังตาของข้า
17 แม้ว่าในมือของข้าไม่มีความทารุณเลยและคำอธิษฐานของข้าก็บริสุทธิ์
18 “โอ แผ่นดินโลกเอ๋ย อย่าปิดบังโลหิตของข้านะอย่าให้เสียงร้องของข้ามีที่หยุดพัก
19 ดูเถิด เดี๋ยวนี้พยานของข้าก็ประทับในฟ้าสวรรค์และท่านผู้รับรองข้าก็ประทับในที่สูง
20 เพื่อนๆ ของข้าด่าข้าดวงตาของข้าเทน้ำตาออกถวายพระเจ้า
21 ขอให้พยานนั้นร้องทูลพระเจ้าเพื่อมนุษย์อย่างที่มนุษย์ทำเพื่อเพื่อนบ้านของเขา
22 เพราะว่าต่อไปอีกไม่กี่ปีข้าจะไปตามทางที่ข้าจะไม่ได้กลับ