1 ต่อมา โยบอ้าปากแช่งวันเกิดของตน
2 และโยบกล่าวว่า
3 “ขอให้วันที่ข้าเกิดมานั้นพินาศอีกทั้งคืนที่พูดว่า‘ตั้งครรภ์เด็กชายคนหนึ่งแล้ว’ นั้นด้วย
4 ขอให้วันนั้นเป็นความมืดขอพระเจ้าจากเบื้องบนอย่าเอาพระทัยใส่วันนั้นหรืออย่าให้แสงสว่างส่องในวันนั้น
5 ขอความมืดและเงามัจจุราชยึดเอาวันนั้นไว้ขอให้เมฆคลุมมันขอให้ความดำมืดของกลางวันทำให้มันหวาดกลัว
6 คืนนั้นน่ะ ขอให้ความมืดทึบฉวยมันไว้อย่าให้มันเข้าส่วนท่ามกลางบรรดาวันของปีอย่านับมันเข้าเป็นส่วนหนึ่งของเดือนเลย
7 เออ ขอให้คืนนั้นเป็นหมันขออย่าให้เสียงร้องอันชื่นบานได้ยินในคืนนั้น
8 ขอให้บรรดาผู้สาปวันได้สาปคืนนั้นด้วยคือผู้มีฝีมือที่จะปลุกเลวีอาธานขึ้นมา
9 ขอให้ดาวเวลารุ่งสางของมันมืดมิดขอให้มันรอความสว่าง แต่ไม่พบอย่าให้มันเห็นแสงอรุณ
10 เพราะว่ามันมิได้ปิดประตูครรภ์มารดาของข้าหรือซ่อนความยากลำบากไว้จากดวงตาของข้า
11 “ทำไมข้าไม่ตายเสียตั้งแต่ออกจากครรภ์?ทำไมข้าไม่ออกจากครรภ์มารดาแล้วสิ้นใจ?
12 ไฉนมีหัวเข่ารับข้าไว้?ไฉนมีหัวนมให้ข้าดูด?
13 ไม่เช่นนั้น ข้าจะนอนแน่นิ่งข้าจะล่วงหลับ แล้วจะได้หยุดพัก
14 กับบรรดาพระราชาและที่ปรึกษาของแผ่นดินโลกผู้ได้สร้างที่ปรักหักพังขึ้นใหม่สำหรับตัวเอง
15 หรือกับเจ้านายผู้มีทองคำผู้บรรจุเงินไว้เต็มบ้าน
16 หรือทำไมข้าไม่เป็นอย่างลูกที่แท้งซึ่งถูกซ่อนไว้อย่างทารกซึ่งไม่เคยเห็นแสงสว่าง?
17 ที่นั่นคนอธรรมหยุดดิ้นรนและที่นั่นผู้เหนื่อยอ่อนได้หยุดพัก
18 ที่นั่นผู้ถูกจองจำก็สบายด้วยกันพวกเขาไม่ได้ยินเสียงของนายงาน
19 ผู้น้อยและผู้ใหญ่ก็อยู่ที่นั่นและทาสก็เป็นอิสระพ้นจากนายของเขา
20 “ไฉนประทานแสงสว่างแก่ผู้ทนทุกขเวทนาและประทานชีวิตแก่ผู้มีใจระทมทุกข์?
21 ผู้คอยความตาย แต่มันก็ไม่มาและขุดหามันยิ่งกว่าหาทรัพย์ที่ซ่อนอยู่
22 ผู้เปรมปรีดิ์อย่างยิ่งและยินดีเมื่อเขาพบหลุมศพ
23 ไฉนประทานความสว่างแก่ผู้ที่ทางของเขาซ่อนอยู่ผู้ซึ่งพระเจ้าทรงล้อมรั้วกั้นไว้?
24 เพราะการถอนหายใจของข้ามาแทนอาหารและการครวญครางของข้าก็เทออกมาเหมือนน้ำ
25 เพราะสิ่งที่ข้ากลัวก็มาเหนือข้าและสิ่งที่ข้าครั่นคร้ามก็ตกแก่ข้า
26 ข้าไม่สบายใจเลย และข้าไม่สงบข้าไม่ได้หยุดพัก แต่ความวุ่นวายได้มาหา”