1 “แต่บัดนี้ พวกที่อ่อนวัยกว่าข้าได้เยาะเย้ยข้าซึ่งพวกบิดาของเขา ข้ายังปฏิเสธที่จะให้อยู่กับสุนัขเลี้ยงแกะของข้า
2 ข้าจะได้อะไรจากกำลังมือของพวกเขาคือของคนที่หมดเรี่ยวแรงแล้ว
3 ด้วยความขาดแคลนและหิวโหยเขาแทะดินที่แห้งและทิ้งร้าง
4 เขาเก็บผักชะครามกับใบไม้และเอารากต้นซากมาเป็นอาหาร
5 เขาถูกขับไล่ออกไปจากชุมนุมชนมีคนตะโกนไล่เขาอย่างไล่โจร
6 ฉะนั้น เขาต้องพักอยู่ที่ลำห้วยในโพรงดินและซอกหิน
7 ท่ามกลางพุ่มไม้ เขาร้องเหมือนลาใต้ต้นเหงือกหนาม เขาเบียดเสียดกัน
8 เป็นคนโง่เขลา เออ เป็นพวกที่ไม่มีผู้ใดรู้จักเขาถูกกวาดออกไปจากแผ่นดิน
9 “แต่บัดนี้ ข้ากลายเป็นเพลงล้อเลียนของเขาเออ ข้าเป็นขี้ปากของเขา
10 เขาสะอิดสะเอียนข้า และเหินห่างจากข้าเขาไม่รั้งรอที่จะถ่มน้ำลายใส่หน้าข้า
11 เพราะพระองค์ทรงหย่อนสายธนูของข้า และให้ข้าตกต่ำเขาจึงเหวี่ยงความยั้งคิดทิ้งเสียต่อหน้าข้า
12 ฝูงชนลุกขึ้นที่ขวามือของข้าเขาผลักข้าออกไปเขาจู่โจมข้าเพื่อจะทำลายเสีย
13 เขาพังทางเดินของข้าเขามีส่วนทำให้ข้าพบหายนะโดยไม่ต้องมีผู้ใดช่วยเขาเลย
14 เขาเข้ามาทางช่องโหว่เขากลิ้งเข้ามาท่ามกลางสิ่งปรักหักพัง
15 ความสยดสยองต่างๆ หันมาหาข้าเกียรติของข้าถูกเขาไล่ตามอย่างลมไล่หลังมาและความเจริญของข้าสูญไปอย่างเมฆ
16 “บัดนี้ ชีวิตข้าค่อยๆ หมดไปวันแห่งความทุกข์ใจยึดตัวข้าไว้
17 กลางคืนเจาะไชกระดูกข้าและความเจ็บปวดที่แทะข้านั้นไม่หยุดหย่อนเลย
18 เสื้อผ้าข้าเสียรูปไปด้วยกำลังมหาศาลพระองค์ทรงมัดข้าอย่างคอเสื้อรัดข้า
19 พระองค์ทรงเหวี่ยงข้าลงในปลักข้ากลายเป็นเหมือนผงคลีและขี้เถ้า
20 ข้าพระองค์ร้องทูลพระองค์ แต่พระองค์ไม่ทรงตอบข้าพระองค์ข้าพระองค์ยืนขึ้น และพระองค์ก็เพียงทอดพระเนตรข้า
21 พระองค์กลับทรงโหดร้ายต่อข้าพระองค์พระองค์ทรงข่มเหงข้าพระองค์ด้วยพระหัตถ์ทรงฤทธิ์
22 พระองค์ทรงชูข้าพระองค์ขึ้นเหนือลมทรงให้ข้าพระองค์ขี่ลมและทรงให้พายุโยนข้าพระองค์ขึ้นลง
23 ข้าพระองค์ทราบแล้วว่าพระองค์จะทรงให้ข้าพระองค์ตายเสียและให้กลับบ้านเก่าที่กำหนดของทุกชีวิต
24 “แน่ทีเดียว คนจะไม่ยื่นมือออกตีผู้ที่บอบช้ำเมื่อเขาร้องขอความช่วยเหลือในยามหายนะ
25 ข้ามิได้ร้องไห้เพื่อผู้ประสบวันทุกข์ยากหรือ?ใจของข้ามิได้โศกสลดเพื่อคนขัดสนหรือ?
26 แต่เมื่อข้ามองหาสิ่งดี สิ่งร้ายก็มาถึงและเมื่อข้าคอยความสว่าง ความมืดก็มาถึง
27 จิตใจของข้าพลุ่งพล่านไม่สงบเลยวันแห่งความทุกข์ใจมาพบข้า
28 ข้าหมองคล้ำไป มิใช่ด้วยแดดข้ายืนขึ้นในที่ชุมนุมชน และร้องขอความช่วยเหลือ
29 ข้าเป็นพี่น้องกับหมาป่าและเป็นเพื่อนกับนกกระจอกเทศ
30 ผิวหนังของข้าดำและหลุดลอกกระดูกของข้าร้อนอย่างไฟไหม้
31 เพราะฉะนั้น เสียงพิณเขาคู่ของข้ากลายเป็นเสียงโหยไห้และเสียงปี่ของข้ากลายเป็นเสียงของผู้ที่ร้องไห้