1 In finem, pro Idithun. Psalmus David.
2 Nonne Deo subjecta erit anima mea ?ab ipso enim salutare meum.
3 Nam et ipse Deus meus et salutaris meus ;susceptor meus, non movebor amplius.
4 Quousque irruitis in hominem ?interficitis universi vos,tamquam parieti inclinato et maceriæ depulsæ.
5 Verumtamen pretium meum cogitaverunt repellere ;cucurri in siti :ore suo benedicebant,et corde suo maledicebant.
6 Verumtamen Deo subjecta esto, anima mea,quoniam ab ipso patientia mea :
7 quia ipse Deus meus et salvator meus,adjutor meus, non emigrabo.
8 In Deo salutare meum et gloria mea ;Deus auxilii mei, et spes mea in Deo est.
9 Sperate in eo, omnis congregatio populi ;effundite coram illo corda vestra :Deus adjutor noster in æternum.
10 Verumtamen vani filii hominum,mendaces filii hominum in stateris,ut decipiant ipsi de vanitate in idipsum.
11 Nolite sperare in iniquitate,et rapinas nolite concupiscere ;divitiæ si affluant, nolite cor apponere.
12 Semel locutus est Deus ;duo hæc audivi :quia potestas Dei est,
13 et tibi, Domine, misericordia :quia tu reddes unicuique juxta opera sua.