19 не сум веќе достоен да се наречувам твој син. Прими ме како еден од своите наемници!’
20 И стана и тргна кон татка си. И кога беше уште далеку, неговиот татко го виде и му се сожали, па се растрча, и му се фрли на вратот и го целиваше.
21 А синот му рече: ‘Татко, зрешив против небото и пред тебе; не сум веќе достоен да се наречувам твој син!’
22 Но таткото им рече на своите слуги: ‘Бргу, донесете ја најубавата облека, и облечете го и ставете му прстен на раката, и обувки на нозете.
23 Дотерајте го згоеното теле и заколете го, да јадеме и да се веселиме,
24 зашто овој мој син беше мртов и оживе, беше изгубен - и се најде.’ И почнаа да се веселат.
25 А неговиот постар син беше во полето. Кога пак доаѓаше и и се приближи на куќата, чу песна и играње;