14 ถึงกระนั้นพระองค์ก็ยังเขย่าขวัญข้าพระองค์ด้วยความฝันทำให้ข้าพระองค์หวาดหวั่นด้วยนิมิตต่างๆ
15 ดังนั้นให้ข้าพระองค์อึดอัดใจและตายไปยังดีกว่าอยู่ในร่างกายอย่างนี้ต่อไป
16 ข้าพระองค์เบื่อหน่ายชีวิต ข้าพระองค์ไม่ขออยู่ค้ำฟ้าโปรดทิ้งข้าพระองค์ไว้ตามลำพังเพราะวันเวลาของข้าพระองค์ไม่มีความหมาย
17 “มนุษย์นั้นสำคัญไฉนหนอพระองค์จึงเอาพระทัยใส่เขาขนาดนั้น?
18 ที่พระองค์จะต้องตรวจตราเขาอยู่ทุกเช้าและทดสอบเขาอยู่ทุกขณะ
19 พระองค์จะทรงหันไปทางอื่นหรือปล่อยข้าพระองค์ไว้ตามลำพังแม้สักครู่เดียวไม่ได้เลยหรือ?
20 ข้าแต่พระเจ้าผู้ทรงเฝ้าดูมนุษยชาติหากข้าพระองค์ได้ทำบาป ข้าพระองค์ได้ทำอะไรต่อพระองค์เล่า?เหตุใดทรงกระทำให้ข้าพระองค์ตกเป็นเป้าของพระองค์?และทำให้ชีวิตข้าพระองค์เป็นภาระแก่พระองค์?