1 แล้วโยบจึงโต้ตอบว่า
2 “ท่านจะทรมานข้าไปนานแค่ไหน?จะใช้คำพูดเชือดเฉือนข้าไปนานเท่าใด?
3 สิบครั้งแล้วนะที่ท่านตำหนิติเตียนข้าที่ท่านโจมตีข้าโดยไม่อาย
4 หากข้าหลงผิดไปจริงๆความผิดพลาดก็เป็นเรื่องของข้าคนเดียว
5 หากท่านจะยกตนข่มข้าและใช้ความตกต่ำของข้าปรักปรำข้า
6 ก็จงรู้เถิดว่าพระเจ้าทรงทำผิดต่อข้าและเหวี่ยงแหของพระองค์คลุมข้าไว้
7 “ถึงแม้ข้าร้องว่า ‘ทรงทำผิดต่อข้า!’ แต่ก็ไม่มีคำตอบแม้ข้าร้องขอความช่วยเหลือ แต่ก็ไม่ได้รับความยุติธรรม
8 พระเจ้าทรงปิดกั้นหนทางของข้า ข้าจึงผ่านไปไม่ได้พระองค์ทรงคลุมทางของข้าไว้ในความมืด
9 พระเจ้าทรงริบศักดิ์ศรีของข้าไปทรงถอดมงกุฎจากศีรษะของข้า
10 พระองค์ทรงทำลายข้าทุกด้านจนย่อยยับทรงขุดรากถอนโคนความหวังของข้าไปเหมือนถอนต้นไม้
11 พระพิโรธของพระองค์เผาผลาญข้าทรงถือว่าข้าเป็นศัตรูของพระองค์
12 กองกำลังของพระองค์ดาหน้าเข้ามาสร้างเชิงเทินเข้าประชิดข้า และตั้งค่ายล้อมเต็นท์ของข้า
13 “พระองค์ทรงให้พี่น้องห่างเหินข้าคนสนิทชิดเชื้อก็กลายเป็นคนแปลกหน้า
14 ญาติของข้าจากไปเพื่อนฝูงก็ลืมข้า
15 แขกเหรื่อและคนรับใช้ถือว่าข้าเป็นคนแปลกหน้าและมองว่าข้าเป็นคนต่างด้าว
16 ข้าเรียกคนใช้ของข้า แต่เขาไม่ตอบแม้ข้าจะอ้อนวอนเขา
17 ลมหายใจของข้าเป็นที่รังเกียจของภรรยาตัวข้าเป็นที่เกลียดชังของพี่น้องของข้าเอง
18 แม้แต่เด็กเล็กๆ ก็ดูหมิ่นเหยียดหยามข้าเมื่อข้าปรากฏตัว พวกเขาก็หัวเราะเยาะ
19 เพื่อนสนิททุกคนพากันขยะแขยงข้าบรรดาผู้ที่ข้ารักก็กลายเป็นศัตรูกับข้า
20 ข้าเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกข้าเฉียดใกล้ความตายแค่เส้นยาแดง
21 “เพื่อนเอ๋ย! สงสารข้าเถิดเพราะพระหัตถ์ของพระเจ้าเล่นงานข้าแล้ว
22 ทำไมหนอพวกท่านถึงต้องไล่ล่าตัวข้าเหมือนอย่างที่พระเจ้าทรงกระทำ?จะแล่เนื้อเถือหนังของข้าไม่เลิกราเลยหรือ?
23 “อยากให้บันทึกถ้อยคำของข้าไว้เขียนไว้ในหนังสือม้วน
24 ใช้เครื่องมือเหล็กจารึกไว้บนแผ่นตะกั่วหรือสลักลงบนศิลาให้ถาวรเป็นนิตย์!
25 ข้ารู้ว่าพระผู้ไถ่ของข้าทรงพระชนม์อยู่และรู้ว่าในที่สุดพระองค์จะประทับยืนบนแผ่นดินโลก
26 และหลังจากที่ผิวหนังของข้าถูกทำลายไปแต่ในกายนี้ข้ายังจะเห็นพระเจ้า
27 ข้าเองจะเห็นพระเจ้ากับตาไม่ใช่คนอื่นจิตใจของข้าโหยหาอยู่ภายใน!
28 “หากท่านว่า ‘เราจะเล่นงานเขาให้อยู่หมัดเพราะต้นตอปัญหาอยู่ที่เขา’
29 ท่านเองก็ควรจะกลัวดาบนั้นเพราะพระพิโรธจะนำดาบมาลงโทษท่านแล้วท่านจะรู้ว่าการพิพากษานั้นมีอยู่”