1 ต่อมาโยบเอ่ยปากสาปแช่งวันที่เขาเกิดมา
2 เขากล่าวว่า
3 “หากเป็นไปได้ ขอให้วันที่ข้าเกิดมาและคืนที่พวกเขาพูดกันว่า‘เด็กชายคนหนึ่งเกิดมาแล้ว!’ พินาศเถิด
4 ขอให้วันนั้นกลับกลายเป็นความมืดขอพระเจ้าเบื้องบนอย่าใส่พระทัยกับวันนั้นอย่าให้มีแสงใดๆ ส่องในวันนั้น
5 ขอให้ความมืดและเงาดำครอบคลุมมันไว้ขอให้เมฆปกคลุมเหนือมันขอให้ความมืดบดบังแสงสว่างของวันนั้น
6 ขอให้ความมืดกลืนค่ำคืนที่ข้าได้เกิดมานั้นขอให้ลบวันนั้นออกจากปฏิทินอย่านับมันเข้ากับวันหรือเดือนใดๆ อีกเลย
7 ขอให้คืนนั้นเป็นหมันอย่าให้ได้ยินเสียงโห่ร้องยินดี
8 ขอให้ผู้มีอาคมสาปแช่งวันทั้งหลายผู้พร้อมจะปลุกเรียกเลวีอาธานขึ้นมาสาปแช่งวันนั้น
9 ขอให้ดาวรุ่งในเช้านั้นอับแสงไปขอให้ความหวังที่จะได้เห็นแสงสว่างนั้นสูญเปล่าและไม่มีวันได้เห็นแสงอรุณ
10 จงสาปแช่งวันนั้น เพราะมันไม่ยอมปิดครรภ์มารดาของข้าปล่อยให้ข้าเกิดมารู้เห็นความทุกข์นี้
11 “ทำไมหนอข้าจึงไม่ตายตั้งแต่เกิด?ทำไมไม่สิ้นลมตั้งแต่คลอด?
12 ทำไมหนอจึงมีตักที่รองรับข้าไว้มีอ้อมอกที่เลี้ยงดู?
13 ไม่เช่นนั้นป่านนี้ข้าคงได้นอนอย่างสงบข้าคงได้หลับและพักอย่างสบาย
14 กับบรรดากษัตริย์และที่ปรึกษาของโลกผู้สร้างสถานที่สำหรับตนซึ่งบัดนี้ปรักหักพัง
15 กับบรรดาผู้ครอบครองซึ่งมีเงินทองเต็มบ้าน
16 ทำไมหนอข้าจึงไม่ถูกดินกลบหน้าเหมือนทารกที่ตายตั้งแต่ยังไม่คลอดที่ไม่เคยเห็นเดือนเห็นตะวัน?
17 ที่นั่นคนชั่วหยุดวุ่นวายและคนเหนื่อยอ่อนก็ได้พักสงบ
18 เชลยอยู่อย่างสบายไม่ได้ยินเสียงตะคอกจากนายทาสอีกต่อไป
19 ทั้งผู้ใหญ่ผู้น้อยอยู่ที่นั่นและทาสก็เป็นอิสระจากนาย
20 “ทำไมหนอจึงยังให้แสงสว่างแก่ผู้ที่ทุกข์ลำเค็ญและให้ชีวิตแก่ผู้ที่ขมขื่นในดวงวิญญาณ?
21 แก่ผู้ที่กระหายหาความตายแต่ไม่พบทั้งๆ ที่เขาเสาะหามันยิ่งกว่าขุมทรัพย์ที่ซ่อนอยู่
22 ผู้เต็มไปด้วยความเปรมปรีดิ์และชื่นชมยินดีเมื่อพวกเขาได้ไปถึงหลุมฝังศพ
23 ทำไมยังให้ชีวิตกับชายจนตรอกผู้ที่พระเจ้าทรงปิดทางออกของชีวิตไว้?
24 เพราะการทอดถอนใจมาถึงข้าแทนข้าวปลาอาหารเสียงครวญครางของข้าพรั่งพรูออกมาเหมือนสายน้ำ
25 สิ่งที่ข้ากลัวได้มาถึงข้าสิ่งที่ข้าหวาดหวั่นเกิดขึ้นกับข้าแล้ว
26 ข้าไม่มีสันติสุข ไม่มีความสงบข้าไม่ได้พักผ่อน มีแต่ความวุ่นวายเท่านั้น”