1 แล้วโยบตอบว่า
2 “ข้าได้ยินเรื่องแบบนี้มามากแล้วพวกท่านล้วนเป็นนักปลอบโยนที่แย่จริงๆ!
3 ถ้อยคำเยิ่นเย้อของท่านไม่มีจบสิ้นเลยหรือ?อะไรหนอทำให้ท่านโต้แย้งอยู่เรื่อยไป?
4 ข้าก็พูดเหมือนท่านได้ถ้าท่านตกอยู่ในสภาพเดียวกับข้าข้าก็สามารถยกคำหวานหูมาต่อว่าท่านแล้วก็ส่ายหน้าเย้ยท่าน
5 แต่ปากข้าจะพูดให้กำลังใจท่านปลอบประโลมให้ท่านคลายทุกข์
6 “แต่แม้ข้าจะพูดไป ความเจ็บปวดของข้าก็ไม่ได้บรรเทาลงและแม้ข้าจะนิ่งเสีย มันก็ไม่ได้หายไป
7 ข้าแต่พระเจ้า แน่ทีเดียว พระองค์ทรงทำให้ข้าพระองค์อ่อนระโหยทรงทำให้ครอบครัวของข้าพระองค์ป่นปี้
8 ที่ทรงผูกมัดข้าพระองค์ก็กลายเป็นข้อยืนยันอย่างหนึ่งร่างกายซูบผอมของข้าพระองค์ได้ลุกขึ้นและเป็นพยานปรักปรำข้าพระองค์
9 พระเจ้าทรงจู่โจมข้า ทรงฉีกเนื้อข้าด้วยความโกรธกริ้วและทรงแยกเขี้ยวใส่ข้าศัตรูจ้องข้าตาลุกวาว
10 ผู้คนอ้าปากเยาะเย้ยข้าพวกเขาตบแก้มข้าด้วยความดูแคลนและรวมหัวกันเล่นงานข้า
11 พระเจ้าทรงมอบข้าไว้กับคนอธรรมทรงเหวี่ยงข้าไว้ในอุ้งมือของคนชั่ว
12 ข้าอยู่มาอย่างสงบตราบจนพระองค์ทรงฉีกข้าทรงจับคอข้าและฟาดจนแหลกลาญทรงแขวนข้าไว้เป็นเป้าของพระองค์
13 นักธนูของพระองค์รุมล้อมข้าพระองค์ทรงทะลวงไตข้าอย่างไม่ปรานีน้ำดีของข้าเรี่ยราดอยู่ที่พื้น
14 พระองค์ทรงระเบิดเข้าใส่ข้าครั้งแล้วครั้งเล่าพระองค์ทรงรี่เข้าใส่ข้าเหมือนนักรบ
15 “ข้าเย็บผ้ากระสอบติดผิวหนังของข้าและเกลือกหน้าในฝุ่นธุลี
16 หน้าของข้าแดงช้ำเพราะการร้องไห้รอบดวงตาของข้าเป็นวงคล้ำ
17 ถึงกระนั้นมือของข้าก็สะอาดปราศจากความรุนแรงและคำอธิษฐานของข้าก็บริสุทธิ์
18 “พื้นพสุธาเอ๋ย อย่าซ่อนเลือดของข้าไว้นะอย่ากลบเสียงร้องทุกข์ของข้าเลย!
19 บัดนี้พยานของข้าอยู่ในฟ้าสวรรค์ทนายของข้าอยู่เบื้องบน
20 ผู้อ้อนวอนแทนข้าคือเพื่อนของข้าขณะที่ข้าหลั่งน้ำตาต่อพระเจ้า
21 ผู้นั้นช่วยวิงวอนพระเจ้าแทนมนุษย์เหมือนเพื่อนช่วยอ้อนวอนแทนกัน
22 “อีกไม่กี่ปีข้าก็จะเดินทางไปโดยไม่หวนคืนมาอีก