1 “แต่เดี๋ยวนี้ผู้ที่อ่อนอาวุโสกว่าข้า เย้ยหยันข้าซึ่งบิดาของเขาเหล่านั้นข้ายังรังเกียจไม่ให้มาอยู่กับสุนัขเลี้ยงแกะของข้า
2 มืออันเปี่ยมพลังของพวกเขามีประโยชน์อันใดสำหรับข้าในเมื่อกำลังวังชาเสื่อมถอยจากพวกเขาแล้ว
3 พวกเขาผอมโซเพราะหิวโหยและขาดอาหารซัดเซพเนจรไปในถิ่นกันดารยามค่ำคืน
4 พวกเขาเก็บผักตามพุ่มไม้และเก็บรากไม้เป็นอาหาร
5 พวกเขาถูกขับไล่ไสส่งจากเพื่อนพ้องผู้คนตะโกนไล่หลังราวกับว่าเขาเป็นขโมย
6 พวกเขาถูกบังคับให้อาศัยอยู่ในพื้นลำธารซึ่งแห้งขอดตามโพรงหรือตามซอกหิน
7 พวกเขาส่งเสียงร้องอยู่กลางพุ่มไม้และซุกตัวกันใต้พุ่มหนาม
8 พวกเขาเป็นคนถ่อยด้อยสกุลถูกขับไล่จากแผ่นดิน
9 “และบัดนี้ลูกๆ ของพวกเขาร้องเพลงเย้ยข้าข้าตกเป็นขี้ปากของพวกเขา
10 พวกเขารังเกียจข้าและไม่ยอมเข้ามาใกล้ข้าพวกเขาถ่มน้ำลายรดหน้าข้าอย่างไม่ลังเล
11 ในเมื่อพระเจ้าทรงปลดธนูของข้าและทำให้ข้าทุกข์ยากพวกเขาไม่มีความยับยั้งชั่งใจต่อหน้าข้า
12 ข้าถูกพวกเขาจู่โจมเข้ามาด้านขวามือพวกเขาวางกับดักหลุมพรางไว้และโอบล้อมเข้ามาต่อสู้กับข้า
13 พวกเขาปิดกั้นทางหนีของข้าและทำลายล้างข้าพวกเขากล่าวว่า ‘ไม่มีใครช่วยเขาได้เลย’
14 พวกเขาตรงรี่เข้ามาหาตามรอยแยกทะลักเข้ามาท่ามกลางซากปรักหักพัง
15 ความอกสั่นขวัญแขวนจู่โจมข้าศักดิ์ศรีของข้าสูญสิ้นเหมือนถูกลมพัดไปสวัสดิภาพของข้าลอยลับไปดั่งเมฆ
16 “บัดนี้ชีวิตของข้าตกต่ำไปวันคืนอันทุกข์ทรมานยึดข้าไว้
17 ค่ำคืนทิ่มแทงกระดูกของข้าความเจ็บปวดกัดกินข้าไม่หยุดหย่อน
18 โดยฤทธิ์อำนาจอันยิ่งใหญ่ เสื้อผ้าของข้าถูกกระชากออกข้าถูกคว้าที่คอเสื้อ
19 พระองค์ทรงเหวี่ยงข้าลงในโคลนข้ากลายเป็นเหมือนฝุ่นและขี้เถ้า
20 “ข้าแต่พระเจ้า ข้าพระองค์ร้องทูลพระองค์ แต่พระองค์ไม่ทรงตอบข้าพระองค์ยืนขึ้น พระองค์ก็เพียงแต่ทอดพระเนตร
21 พระองค์กลับโหดร้ายต่อข้าพระองค์และทรงเล่นงานข้าพระองค์ด้วยพระหัตถ์อันทรงฤทธิ์
22 พระองค์ทรงฉวยข้าพระองค์ขึ้นและให้ลมพัดพาข้าพระองค์ไปและทรงเหวี่ยงข้าพระองค์ไปมาในพายุ
23 ข้าพระองค์ทราบว่าพระองค์จะนำข้าพระองค์ไปสู่ความตายไปยังที่ซึ่งกำหนดไว้สำหรับทุกชีวิต
24 “แน่ทีเดียว ไม่มีใครยื่นมือเข้ามาช่วยคนที่แตกสลายเมื่อเขาทุกข์ยากและร้องขอให้ช่วย
25 ข้าไม่ได้ร่ำไห้เพื่อผู้ตกทุกข์ได้ยากหรือ?จิตวิญญาณของข้าไม่ได้เศร้าเสียใจเพื่อผู้ยากไร้หรือ?
26 ถึงกระนั้นเมื่อข้ามุ่งหวังสิ่งที่ดีกลับได้สิ่งที่เลวร้ายเมื่อข้ามองหาความสว่างกลับได้ความมืดมน
27 จิตใจของข้าทุกข์ร้อนไม่หยุดหย่อนพานพบแต่วันคืนอันทุกข์ทรมาน
28 ผิวข้าหมองคล้ำแต่ไม่ใช่เพราะกรำแดดข้ายืนขึ้นร้องขอความช่วยเหลือต่อชุมชน
29 ข้าถูกมองว่าเป็นพี่น้องกับหมาป่าและเป็นเพื่อนกับนกเค้าแมว
30 ผิวของข้าดำและตกสะเก็ดกายข้าร้อนรุ่มด้วยพิษไข้