1 ข้าแต่พระเจ้า บรรดาประชาชาติได้ล่วงล้ำมรดกของพระองค์พวกเขาได้ทำให้พระวิหารบริสุทธิ์ของพระองค์เป็นมลทินพวกเขาได้ทำให้เยรูซาเล็มเป็นที่ปรักหักพัง
2 พวกเขาให้ศพผู้รับใช้ของพระองค์เป็นอาหารแก่นกในอากาศให้เนื้อผู้จงรักภักดีของพระองค์แก่สัตว์ป่าแห่งแผ่นดินโลก
3 พวกเขาได้เทโลหิตของคนเหล่านั้นออกมาอย่างเทน้ำรอบเยรูซาเล็มจนไม่มีคนฝังศพให้
4 ข้าพระองค์ทั้งหลายเป็นที่เยาะเย้ยแก่เพื่อนบ้านเป็นที่ดูหมิ่นและเหยียดหยามแก่คนที่อยู่รอบข้าง
5 ข้าแต่พระยาห์เวห์ พระองค์จะกริ้วไปอีกนานเท่าใด? เป็นนิตย์หรือพระเจ้าข้า?ความหวงแหนของพระองค์จะไหม้ดังไฟไปอีกนานเท่าใด?
6 ขอทรงเทพระพิโรธของพระองค์ลงเหนือบรรดาประชาชาติที่ไม่รู้จักพระองค์และเหนือราชอาณาจักรทั้งหลายที่ไม่ร้องออกพระนามของพระองค์
7 เพราะเขาได้ผลาญยาโคบและทำให้ที่อาศัยของท่านร้างเปล่า
8 ขออย่าทรงระลึกถึงความชั่วของบรรพบุรุษ แล้วลงโทษข้าพระองค์ทั้งหลายขอพระกรุณาของพระองค์เร่งมาพบข้าพระองค์ทั้งหลายเพราะข้าพระองค์ทั้งหลายตกต่ำมาก
9 ข้าแต่พระเจ้าแห่งความรอด ขอทรงช่วยข้าพระองค์ทั้งหลายเพราะเห็นแก่พระสิริแห่งพระนามของพระองค์ขอทรงช่วยกู้และอภัยบาปของข้าพระองค์ทั้งหลายเพราะเห็นแก่พระนามของพระองค์
10 ทำไมจะให้บรรดาประชาชาติกล่าวว่า“พระเจ้าของพวกเขาอยู่ที่ไหน?”ขอให้การแก้แค้นเนื่องด้วยโลหิตผู้รับใช้ของพระองค์ที่หลั่งออกจงปรากฏในท่ามกลางบรรดาประชาชาติต่อหน้าต่อตาข้าพระองค์ทั้งหลาย
11 ขอให้เสียงคร่ำครวญของเชลยมาอยู่ต่อพระพักตร์พระองค์ด้วยฤทธานุภาพยิ่งใหญ่ของพระองค์ ขอทรงละเว้นคนเหล่านั้นที่ต้องถึงตาย
12 ข้าแต่องค์เจ้านาย ขอทรงตอบแทนเพื่อนบ้านของข้าพระองค์สักเจ็ดเท่า ที่อกของพวกเขาสำหรับการที่เขาเยาะเย้ยพระองค์
13 แล้วข้าพระองค์ทั้งหลายผู้เป็นประชากรของพระองค์ เป็นฝูงแพะแกะแห่งทุ่งหญ้าของพระองค์จะขอบพระคุณพระองค์เป็นนิตย์ข้าพระองค์ทั้งหลายจะกล่าวสรรเสริญพระองค์ทุกชั่วชาติพันธุ์