14 เมื่อสิ้นแสงตะวันแล้ว ฆาตกรก็ลุกขึ้นสังหารคนยากไร้และคนขัดสนยามค่ำคืนเขาลอบออกไปเหมือนขโมย
15 ตาของคนล่วงประเวณีจ้องรอคอยเวลาพลบค่ำเขาคิดว่า ‘ไม่มีใครเห็นเรา’และคลุมหน้าเพื่อพรางตาคน
16 ในความมืดมีคนแอบย่องเข้าไปในบ้านแต่ตอนกลางวันเขาก็เก็บตัวอยู่ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับความสว่าง
17 สำหรับพวกเขาทุกคน ความมืดสนิทเป็นยามเช้าเขาเป็นมิตรกับความมืดมนอันน่าสยดสยอง
18 “ถึงกระนั้นเขาก็เป็นฟองบนผิวน้ำที่ดินส่วนของเขาถูกสาปแช่งจึงไม่มีใครไปที่สวนองุ่นของเขา
19 ความร้อนระอุแห้งแล้งดูดซับหิมะที่ละลายไปฉันใดแดนมรณาก็พรากผู้ที่ทำบาปไปฉันนั้น
20 ครรภ์มารดาก็ลืมเขาตัวหนอนรุมกินเขาไม่มีใครจดจำคนชั่วร้ายอีกต่อไปแต่พวกเขาถูกโค่นลงเหมือนต้นไม้