9 เมื่อเราใช้เมฆเป็นอาภรณ์ของมันใช้ความมืดทึบห่อหุ้มมัน
10 เมื่อเรากำหนดขอบเขตจำกัดมันไว้ตั้งประตูและดาลกั้นไว้
11 เมื่อเราพูดว่า ‘เจ้าไปได้ไกลแค่นี้ จะไปไกลกว่านี้ไม่ได้คลื่นคะนองของเจ้าจะหยุดอยู่ตรงนี้แหละ’?
12 “เจ้าเคยบงการรุ่งอรุณหรือกำหนดตำแหน่งให้แก่รุ่งสาง
13 เพื่อให้มันสาดแสงไปถึงชายขอบแผ่นดินและสลัดคนชั่วออกไปใช่ไหม?
14 แผ่นดินเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาเหมือนดินเหนียวซึ่งถูกประทับตราลักษณะของมันโดดเด่นออกมาเหมือนของเสื้อผ้าอาภรณ์
15 คนชั่วร้ายไม่ได้รับความสว่างและแขนที่เงื้อง่าของเขาก็ถูกหัก