1 Yr oedd y sarff yn fwy cyfrwys na'r holl fwystfilod gwyllt a wnaed gan yr ARGLWYDD Dduw. A dywedodd wrth y wraig, “A yw Duw yn wir wedi dweud, ‘Ni chewch fwyta o'r un o goed yr ardd’?”
2 Dywedodd y wraig wrth y sarff, “Cawn fwyta o ffrwyth coed yr ardd,
3 ond am ffrwyth y goeden sydd yng nghanol yr ardd dywedodd Duw, ‘Peidiwch â bwyta ohono, na chyffwrdd ag ef, rhag ichwi farw.’ ”
4 Ond dywedodd y sarff wrth y wraig, “Na! ni fyddwch farw;
5 ond fe ŵyr Duw yr agorir eich llygaid y dydd y bwytewch ohono, a byddwch fel Duw yn gwybod da a drwg.”
6 A phan ddeallodd y wraig fod y pren yn dda i fwyta ohono, a'i fod yn deg i'r golwg ac yn bren i'w ddymuno i beri doethineb, cymerodd o'i ffrwyth a'i fwyta, a'i roi hefyd i'w gŵr oedd gyda hi, a bwytaodd yntau.
7 Yna agorwyd eu llygaid hwy ill dau i wybod eu bod yn noeth, a gwnïasant ddail ffigysbren i wneud ffedogau iddynt eu hunain.
8 A chlywsant sŵn yr ARGLWYDD Dduw yn rhodio yn yr ardd gyda hwyr y dydd, ac ymguddiodd y dyn a'i wraig o olwg yr ARGLWYDD Dduw ymysg coed yr ardd.
9 Ond galwodd yr ARGLWYDD Dduw ar y dyn, a dweud wrtho, “Ble'r wyt ti?”
10 Atebodd yntau, “Clywais dy sŵn yn yr ardd, ac ofnais oherwydd fy mod yn noeth, ac ymguddiais.”
11 Dywedodd yntau, “Pwy a ddywedodd wrthyt dy fod yn noeth? A wyt ti wedi bwyta o'r pren y gorchmynnais iti beidio â bwyta ohono?”
12 A dywedodd y dyn, “Y wraig a roddaist i fod gyda mi a roes i mi o ffrwyth y pren, a bwyteais innau.”
13 Yna dywedodd yr ARGLWYDD Dduw wrth y wraig, “Pam y gwnaethost hyn?” A dywedodd y wraig, “Y sarff a'm twyllodd, a bwyteais innau.”
14 Yna dywedodd yr ARGLWYDD Dduw wrth y sarff:“Am iti wneud hyn, yr wyt yn fwy melltigedigna'r holl anifeiliaid,ac na'r holl fwystfilod gwyllt;byddi'n ymlusgo ar dy dor,ac yn bwyta llwch holl ddyddiau dy fywyd.
15 Gosodaf elyniaeth hefyd rhyngot ti a'r wraig,a rhwng dy had di a'i had hithau;bydd ef yn ysigo dy ben di,a thithau'n ysigo'i sawdl ef.”
16 Dywedodd wrth y wraig:“Byddaf yn amlhau yn ddirfawr dy boen a'th wewyr;mewn poen y byddi'n geni plant.Eto bydd dy ddyhead am dy ŵr,a bydd ef yn llywodraethu arnat.”
17 Dywedodd wrth Adda:“Am iti wrando ar lais dy wraig,a bwyta o'r pren y gorchmynnais i ti beidio â bwyta ohono,melltigedig yw'r ddaear o'th achos;trwy lafur y bwytei ohoni holl ddyddiau dy fywyd.
18 Bydd yn rhoi iti ddrain ac ysgall, a byddi'n bwyta llysiau gwyllt.
19 Trwy chwys dy wyneb y byddi'n bwyta barahyd oni ddychweli i'r pridd,oherwydd ohono y'th gymerwyd;llwch wyt ti, ac i'r llwch y dychweli.”
20 Rhoddodd y dyn i'w wraig yr enw Efa, am mai hi oedd mam pob un byw.
21 A gwnaeth yr ARGLWYDD Dduw beisiau crwyn i Adda a'i wraig, a'u gwisgo amdanynt.
22 Yna dywedodd yr ARGLWYDD Dduw, “Edrychwch, y mae'r dyn fel un ohonom ni, yn gwybod da a drwg. Yn awr, rhaid iddo beidio ag estyn ei law a chymryd hefyd o bren y bywyd, a bwyta, a byw hyd byth.”
23 Am hynny anfonodd yr ARGLWYDD Dduw ef allan o ardd Eden, i drin y tir y cymerwyd ef ohono.
24 Gyrrodd y dyn allan; a gosododd gerwbiaid i'r dwyrain o ardd Eden, a chleddyf fflamllyd yn chwyrlïo, i warchod y ffordd at bren y bywyd.