17 Μην πεις: «Θα κρυφτώ από τον Κύριο· ποιος τάχα θα με θυμηθεί από ’κει ψηλά; Μέσ’ στο μεγάλο πλήθος δε θα μ’ αναγνωρίσει· τι είμ’ εγώ μες στη δημιουργία την απέραντη;»
18 Κοίτα! Ο ουρανός, ακόμη κι ο υπέρτατος ο ουρανός, η άβυσσος και η γη θα σαλευτούν με την επίσκεψή του.
19 Ακόμη και τα όρη και τ’ ακροθέμελα της γης τραντάζονται κάτω απ’ το βλέμμα του.
20 Όλα αυτά ο νους να τα συλλάβει δεν μπορεί· και ποιος τον τρόπο που ενεργεί ο Κύριος θα νιώσει;
21 Τα περισσότερα έργα του είναι μες στο μυστήριο κρυμμένα, σαν καταιγίδα ξαφνική, που δεν τη βλέπει ο άνθρωπος.
22 «Ποιος τα έργα της δικαιοκρισίας του θα τ’ αναγγείλει; ή ποιος θα περιμένει να τα δει; Η εκπλήρωση της υπόσχεσής του αργεί πολύ να ’ρθεί».
23 Έτσι σκέφτεται ο άνθρωπος ο μικρόμυαλος· κι ο ασύνετος και παραπλανημένος σκέφτεται μόνο ανόητα.