20 Η ουσία της σοφίας είναι να σέβεται κανείς τον Κύριο· και η σοφία αυτή προϋποθέτει την εφαρμογή του νόμου [και τη γνώση της παντοδυναμίας του.
21 Αν πει στον κύριό του ο δούλος «δε θα κάνω ό,τι σ’ αρέσει εσένα», έστω κι αν έπειτα το κάνει, θα ’χει εξοργίσει εκείνον που του δίνει ένα ψωμί].
22 Αλλά σοφία δεν είναι η γνώση της κακίας, και στων αμαρτωλών τα διαβούλια φρόνηση δεν επικρατεί.
23 Υπάρχει επιδεξιότητα που είναι μισητή, κι εκείνος που η σοφία τού λείπει είναι ανόητος.
24 Καλύτερος αυτός που έχει λιγότερο μυαλό μα σέβεται τον Κύριο, παρά ο περίσσεια έξυπνος, που δεν τηρεί το νόμο.
25 Υπάρχει επιδεξιότητα μελετημένη, αλλά που είναι άδικη· και υπάρχουν άνθρωποι που διαστρεβλώνουνε τα πράγματα για να βγουν κερδισμένοι.
26 Υπάρχουν άνθρωποι κακόβουλοι, που σκύβουν το κεφάλι από τη θλίψη, αλλά μέσα στα σπλάχνα τους είναι γεμάτοι δόλο.