14 Το δώρο του ανόητου σε τίποτα δε σ’ ωφελεί, γιατί τα μάτια του είναι άπληστα, πολλαπλάσια να λάβει·
15 λίγα σου δίνει και πολύ σε κατακρίνει, το στόμα του σαν διαλαλητής θα το ανοίξει· σήμερα σου δανείζει κι αύριο πίσω σ’ τα γυρεύει· ένας άνθρωπος τέτοιος είναι απεχθής.
16 Λέει ο ανόητος: «Δεν έχω ούτ’ ένα φίλο και κανείς δε με ευγνωμονεί για τα καλά που κάνω·
17 αυτοί που τρώνε το ψωμί μου με κακολογούν». Πόσες φορές και πόσοι τον περιγελούν!
18 Καλύτερο το παραπάτημα στο δρόμο σου, παρά στα λόγια· μ’ αυτόν τον τρόπο άξαφνα ξεπέφτουν οι κακοί.
19 Ο άξεστος άνθρωπος είναι σαν ιστορία που λέγεται παράκαιρα, που έρχεται και ξανάρχεται στο στόμα των αγροίκων.
20 Μια παροιμία από το στόμα του ανόητου θ’ αποδοκιμαστεί, γιατί δε θα την πει την ώρα που ταιριάζει.