13 Tuilleann an saoi cion de bharr a chuid cainte,ach téann comaoin na ndaoithe amú.
14 Ní rachaidh tabhartas an amadáin chun tairbhe duit,óir tá mórchuid súl aige in áit an aoin.
15 Is beag a bhronnann sé ach is mór a cháineann;bíonn a chlab ar leathadh dála an challaire;tugann sé iasacht inniu, agus éilíonn í ar ais amárach;duine gránna a leithéid.
16 Déarfaidh an daoi: “Níl cara agam,agus níl aon bhuíochas orm de bharr mo dheabhearta;
17 An mhuintir a itheann [mo] chuid aráin, tá teanga shuarach acu”;nach iomaí duine a dhéanann fonóid faoi, agus nach minic!
18 Is fearr tuisle ar an tsráid ná tuaiplis ar an teanga;mar sin a thagann tubaiste sa mhullach ar dhroch-dhaoine gan mhoill.
19 Fear tútach, is cuma é nó scéal á insint in antráth,agus á reacadh gan stad ag aineolaigh.