1 Тогаш Агрипа му рече на Павла: „Ти се дозволува да зборуваш за себе.” И така Павле ја пружи раката и почна да зборува во своја одбрана:
2 ”Царе Агрипа, се чувствувам среќен, што можам да се бранам денес пред тебе, од сè што ме обвинуваат Јудејците;
3 толку повеќе што ти ги познаваш добро јудејските обичаи и нивните препирки. Затоа те молам да ме ислушаш со трпение.
4 Каков беше мојот живот од младини, што го поминав најпрвин меѓу својот народ во Ерусалим, тоа го знаат сите Јудејци,
5 зашто ме познаваат од почетокот (ако сакаат да посведочат), дека живеев како фарисеј, според најстрогата следба на нашата религија.
6 И сега стојам пред судот заради надежта во ветувањето, што Бог им го даде на нашите татковци,
7 а за кое нашите дванаесет племиња се надеваат дека ќе го постигнат, служејќи постојано ноќе и дење. Заради таа надеж, царе, Јудејците ме обвинуваат.